Beynimin içindeki yılanlar yavaşça ve sinsice tısladı kafamın içinde, "Hayallerinin gerçek olacağını mı sanıyorsun?" Alayla güldüler sonra, "Yanlış yoldasın çekik gözlü, gerçek olması istenilen hayaller asla gerçek olmaz."

Düşündüm biraz, bütün hayallerim boşuna mıydı yani? Dudaklarımı büzdüm, kafamın içindeki yılanların beni onayladığını hissediyordum. Sanki 'asla gerçekleştiremezsin' dermiş gibilerdi.

Siyah renkteki yatağıma oturdum, bir gülümseme yayıldı sonra dudaklarıma, umudumun son kırıntılarıyla hayat bulan bir gülümsemeydi bu. Yılanlara inat sessizce bir fısıltı döküldü dudaklarımın arasından, "Peki ya hayallerimiz için savaşırsak?" Yüzümdeki gülümseme silindi ve çekik olan gözlerimi iyice kısıp, karşımdaki duvarıma sert bir şekilde baktım, "Kaybedecek bir şeyi olmayan insanların, hayalleri için geri dönüşü olmayan bir yola girmesi tehlikeli değildir.."

Kaybedecek bir şeyim yoktu. Sonuna kadar savaşıp, hayallerim için yaşayacaktım.