Gecenin karanlığında gökyüzünde yıldızlar parlarken görebildiğim tek yıldız sendin. Gözlerin gözlerimle anlaşırken çıt çıkarmıyor öylece susuyorduk. Tüm galaksiden daha parlak gözlerinle kalbime dokunurken aşkın bambaşka bir haliyle tanışıyordum. Kulaklarımda sesinle tüm evrende bulamayacağım bir huzura sahiptim. Serin bir yaz gecesinin ortasında olmamıza rağmen içimde nahoş bir sıcaklık vardı. Gözlerin gözlerimle buluşurken beni ısıtıyordu. Yüzünün her noktasını ezberlerken seni tanımlayacak bir sözcük bulabilmek için beynimi zorluyordum. Bu evrene ait olamayacak kadar güzel seni bu evrene ait kelimelerle nasıl anlatabilirdim ki. Anlatamadım. Ama sen anladın. Söylemek istediğim tüm sözleri anladın ve hayatımda daha önce hiç görmediğim bir gülümseme sundun bana. İşte o an aylardır yağmasını dilediğim yağmur yağmaya başlamış, yağmur damlaları bana senin dokunuşlarını hissettirircesine yüzüme doğru akmıştı. Sen buydun işte: Aylarca yağmayıp neredeyse umudumu yitirecekken yazın ortasında yağan yağmur.
~Çünkü biliyorsun bu aşk.~
