فردوس

senin silahın buydu işte
          bütün uykularında çocuktun

düşüncelerimin kulaç attığı denizin suyunu avuçlarımla toprağa dökerek bitirme gayesindeyim. artık toprak deyipte geçemiyorum. kara, soğuk, düşman sıfatlarını eklemekten de çekinmiyorum. benden öyle bir şeyimi çaldı ki bu toprak, tamam diyip bitiremiyorum. öyle bir düşman ki hiçbir şey yapmadan aldı her şeyimi benden. anne, neden rüyalarıma bile gelmiyorsun? özlemden kavruluyorum, her gün ölüp diriliyorum. sırf uykularıma misafie olursun belki diye her bulduğum fırsatta gözlerimi yumuyorum. içimde öyle büyük düğümler var ki artık konuşamıyorum, gülemiyorum, ağlayamıyorum. giderken içimi de götürdün. bir yangın başlattın ki söndürmek aklıma bile gelmiyor. öyle bi yangın ki, hiç kimse görmüyor.

panoma ne kadar çok yazmışım

birini sevmem ne işe yarayacak?
          anlamıyor musun,
          kalbim kalmadı

merhaba, 
          bu iletiyi umursamayadabilirsiniz belki de göremeyeceksiniz bilemiyorum ancak size dua etmek istiyorum. allah size en güzel kapılarını aralasın ve omzunuzdaki tüm yükleri güzelliklere çevirsin. umarım kalbiniz iyileşir umarım ruhunuz iyileşir umarım zihniniz iyileşir. umarım hayatınız iyileşir. umarım attığınız her adımda siz bir şeyleri iyileştirirsiniz :) hayat sizin için devam ediyor ve yukarıdaki sizi biliyor. güneşli günler sizinle olsun hep kalın sağlıcakla

hoşça kal!
          eskiden olsa şunu eklerdim: mutlu ol.
          şimdiy­se şunları söyleyeceğim, 'yaşamaya çalış, hayat sanıldığı ka­dar kolay değil.'
          beni hatırla, ama kederli zamanlarda değil,
          derin düşüncelere daldığında...*

çok fazla cümle kurmak istiyorum ama tek kelimeyle haykırabilme isteği sarılı bi üzüntü taşıyorum. bu üzüntü benim boyumu aşmış, yeni yeni fark ediyorum. allah dağına göre kar verir diyorlar ama ben bu karın dağı değilim. ben, o dağ değilim. bu acıyı nasıl gömerim bilmiyorum. rüyalarımdan kaçıyorum, yaşamaktan kaçıyorum, kendimden kaçıyorum. pişmanlıklarıma yakalanıyorum, keşkelerimle savaşıyorum, belkilerimle göz göze geliyorum. çok yoruldum ve çok kırıldım. hala kırgınım, hala yorgunum. neden hemen atlatmamı bekliyorlar? neden büyük bi acı yaşadıktan sonra artık başka hiçbir şeye kırılıp üzülemeyecekmişim sanıyorlar? bu acı kalbimi o kadar yordu ve incitti ki en ufak bi sancı da daha da çok ağrımaya başlıyor. susup içime atmak istemiyorum, haykırmak istiyorum; canım o kadar çok acıdı ki beni hiç acıtamayacağını sandığım her şey daha da çok yaralıyor beni, bana yaklaşma, ufak gördüğün her şey bi çığa dönüşüyor bende. 
          ama susmakla yetiniyorum. insanlar gelip geçiyor, yıkıp döküyor ve sadece susuyorum. artık hep içime atıyorum, en derine gömüyorum. buna alışıyorum

annem vefat edeli 58 gün oldu. bu sene her açıdan en zor senemdi. ocak ayından, ağustosun birine kadar annemle babam neredeyse hep hastanede benle kardeşimse hep evdeydik. birbirimizi görüntülü konuşmalarda ve arada bir eve geldikleri zaman görebildik. kaç günüm ağlayarak geçti, saymadım, kaç günümü annemle doya doya yaşayabildim, bilmiyorum. tek şükrettiğim son kez eve geldiğinde öpme demesine rağmen annemi öpmüş olmam. çarşamba günüydü, doktor annemi psikolojik açıdan iyi görmediği için taburcu etmişti. annem eve geldiğinde bir kat merdiveni neredeyse bir saatte çıktı. o merdivende bir saat benim için bir yıl gibiydi. bir şeylerin farkına varmıştım. artık annem eskisi gibi değildi zaten onu biliyordum ama artık hiç eskisi gibi sağlıklı ve mutlu olamayacağını orada anladım. eve geçtik, tekli koltuğa oturdu. akciğerine diren takılıydı ve ciğerindeki su oraya akıyordu. annem onu o halde görmemi hiç istemedi. bende istemedim. ocak ayının başından beri zaten zor nefes alıyordu ama o gün resmen nefes almaya çalışırken ölümle savaştı. hiçbir gün beni o günkü kadar yıpratmadı ta ki bir ağustosa kadar. 

iyi ki doğdun

kader gayrete aşıktır