yağmur

annem vefat edeli 58 gün oldu. bu sene her açıdan en zor senemdi. ocak ayından, ağustosun birine kadar annemle babam neredeyse hep hastanede benle kardeşimse hep evdeydik. birbirimizi görüntülü konuşmalarda ve arada bir eve geldikleri zaman görebildik. kaç günüm ağlayarak geçti, saymadım, kaç günümü annemle doya doya yaşayabildim, bilmiyorum. tek şükrettiğim son kez eve geldiğinde öpme demesine rağmen annemi öpmüş olmam. çarşamba günüydü, doktor annemi psikolojik açıdan iyi görmediği için taburcu etmişti. annem eve geldiğinde bir kat merdiveni neredeyse bir saatte çıktı. o merdivende bir saat benim için bir yıl gibiydi. bir şeylerin farkına varmıştım. artık annem eskisi gibi değildi zaten onu biliyordum ama artık hiç eskisi gibi sağlıklı ve mutlu olamayacağını orada anladım. eve geçtik, tekli koltuğa oturdu. akciğerine diren takılıydı ve ciğerindeki su oraya akıyordu. annem onu o halde görmemi hiç istemedi. bende istemedim. ocak ayının başından beri zaten zor nefes alıyordu ama o gün resmen nefes almaya çalışırken ölümle savaştı. hiçbir gün beni o günkü kadar yıpratmadı ta ki bir ağustosa kadar. 

iyi ki doğdun

kader gayrete aşıktır

gözleri sürekli gözlerindeyse sana olan merakındandır. ama gözlerini kaçırıyorsa o gözlerde sana ait bir şey vardır-

yüzyıllardır oynanmasına rağmen hiçbir seyirci sahneye fırlayıp romeo'nun zehirli iksiri içmesine engel olmamıştır. sonunda geminin batacağı bilindiği halde titanic defalarca izlenmiştir. bitecektir korkusuyla aşktan kaçarsan hayattan hiçbir tat alamazsın. çünkü romeo ölmeli, titanic batmalı, ama aşk her şeye rağmen yaşanmalı.

insan kelimelerini, cümlelerini kuytu köşelere yazmayınca eskiyormuş

hüzünle karışık sevinçlerden kurtul artık
          biliyorsun
          çamurumuza sevgi katılmış bir kere

senden öteye gidemedim

bir insana ne olmuştur ki başka bir insanın ölümü üzerine hiçbir şey hissetmez?

bakma öyle yabancılar gibi