sudenaz

Düşünmemek için uyumaya çalışıyorum ama düşünmekten uyuyamıyorum. Bu kısır döngüden nasıl çıkacağım hiçbir fikrim yok. 
          
          Sımsıcak bir odada terlemek yerine titreyerek üşümek nedir bunu hiçbir zaman anlamayacaklar. Gözyaşlarımın yanaklarımı yaktığı için kimi suçlayacağım onu da bilemiyorum artık. 
          
          Kısacası artık bir şeyleri anlayamıyorum, bilemiyorum. Gerçi anlamak istiyor bilmek istiyor muyum diye sorsam; galiba istemiyorum.  

Bir hikayenin sonunu getiremiyorsan; orada final vermelisin. 

Bu yükün altından ancak nefesim kesilirse kalkabilirim. 

BİLMİYORSUN
          
          Gözlerinin rengi; bir ağacın taze yaprakları gibi yeşillerdi. Bilmezdin ya onlar yaşatırdı gözlerimi.
          Gülünce çukurlaşan yanakların güldürürdü beni.
          Sana bir kere sarıldım ama inan aklımdan çıkmıyor,
          kafamın içi sürekli o sahneyi oynatıp duruyor.
          Bilmiyorsun sana hasret kaldım.
          Bilmiyorsun ki seni şu tükenen canımın pahasına sevdim.
          Nerden bilebilirsin? Nerden?
          Hiç dinledin mi beni? Dinlemek istedin mi ki?
          Hiç kalbinin bir köşesine koydun mu?
          Sen beni... Beni sevdin mi ki? 

Bir deniz kenarındayım yine; tanımadığım, daha önce hiç görmediğim bir yerde. Bazı tahtaları kırılmış, rengi soyulmuş hafif ıslak bir bankta oturuyorum. Tüm uzuvlarım soğuktan tir tir titriyor bense aldırmadan, eskimiş ceketimin cebinden bir dal sigara çıkarıyorum titreyen ellerimle iki dudağımın arasına sıkıştırıyorum. Peşinden ateşle destekliyorum sigaramı, hiç acımadan yakıyorum. 
          
          Boş midemin yangısını umursamadan, ısrarla bir duman çekiyorum ciğerlerime gözlerimi kapatıyorum ardından. Başımın döndüğünü hissediyorum ama kafam o günki dokunuşlarda. İstemediğim ama yine de durduramadığım soğuk dokunuşlarda. Zihnimin karanlığında canlanıyor tüm yaşananlar. Elmacık kemiklerim yanıyor, o an anlıyorum ağladığımı... Anlıyorum kamdıramadım, taşıyamıdım bu yükü.
          
          Kendimi suçlu hissediyorum hala, ne kadar kendime bir suçum olmadığını bağırsam da işitmiyor kulaklarım, algılamıyor zihnim. 
          

Ah şu her şeye inanan, herkese güvenen kalbim varya... Hiçbir zaman akıllanmayacak gibi Olric.

keske bi kurgu paylassan da enayisi olsam

“Hiç ölmeyecekmiş gibi bakmanız yok mu.. Sonsuzluğu bulmuş gibi bir rahatlığınız var beyim.”
          Sessizce uzun boyluya baktım. Gülümsedim.
          “O burdayken sonsuzluğu yaşıyorum zaten. Yoksa bu sonsuzluk bittiğinde nasıl dayanırım yokluğuna? Kalbimin kaldıracağını zannetmiyorum.”

Önce mükemmel olduğumu düşündüm, mutlu oldum. Sonra eksiklerim olduğunu anladım, yüzüm düştü ama mutlu oldum farkında vardığım için.
          
          Daha sonra pek de işe yaramadığımı anladım. Bu sefer mutlu olmadım, ağladım.
          
          Bir şeyler yazdım kağıda ağlayarak,tekrar okuduğumda kendimden nefret ettim yazdığım tüm kağıtları buruşturup yaktım. Bedenimde göz gezdirmeye başladım,tüm aynaları kırmak istedim.
          Sonra hayallerimi düşündüm, istediğim şeyleri...
          
          Onları asla yapamayacağımı anladım kendime zarar vermeye başladım. Parmaklarımı tek tek kırmak istedim, bileklerimi kesmek istedim..Sonra ailem geldi aklıma, bunları yaptıktan sonra onlara nasıl hesap vereceğimdi,aklıma takılan şey. Sesizce ağladım yorganın içinde.
          
          Burnum kanadı,hiçbir şey söylemedim utandım.Panik atak geçirdim,utandım. İstediğim bir şey oldu,kızarlar diye sustum. Gezmek istedim, kimseyi zora sokmamak için sustum. Anlatmak istedim, utandım. Hastalandım, doktora gitmek istedim. Sustum.
          Aşık oldum, sustum. Utandım, korktum, iğrenç hissettim. Onlar yaşadı ben izledim. Hiçbir şey için çabalamak istemedim. İntihar düşüncesiyle derse girmedim, Aptal olduğumu düşündüm yoldan geri döndüm.
          
          Hayallerim vardı, gerçekleştirmedim. Yaşıyordum, hayatımı kendime zehir ettim. Kafamın içinde konuşanlar yüzünden hayatımı mahvettim.

Gören, okuyan var mıdır bilmiyorum ama bir süreliğine Elevator Ficini rafa kaldıracağım.