Sokakta tek başıma dolaniyordum sanki kaldırım taşları bile onunla olan anılarım yansıtıyordu bu sokakta sokağın başında bulunan lamba sokağa hafif bir Losluk kafası katıyor du bu sokağa girdiğimde hep bole oluyordum belki onu bana hatırlattıgi için olabilirdi ondan sonra bu kadar çok animizin olduğunu bilmiyordum ben bu sokağa girdiğimde anladım. Bu sokak bende tam anlamıyla düşler sokağı olmuştu . Dünden bugüne kalan bütün anılarım bu sokakta birleşmişti. Sokaktan geçerken yusufun beni çağırdığıni duymayacak kadar dalmisim bu sokakta yusuf yanıma geldi " Bu ne hal kanka yaşayan ölü gibisin " dedi bende " Yok kanka gece biraz uyuyamadim ondan bole " cevabını verdim . Aslında yusufada ayıp etmiştim bütün gece beni aramasına rağmen acmadim telefonu konuscak halde değildim çünkü, biran önce yusuftan kurtulup eve gitme derdine kapıldım yusufun bu telefon acmama meselesini açmasını istemiyordum çünkü , Müsade isteyip eve doğru yola koyuldum en son dün akşam yemek Yemiştim aç olduğumu daha yeni hissettim dolabı açtım ondan kalan onun yaptığı bi pilav vardı sadece onu yemeye kiyamadim ona kiyamadigim gibi kapattım dolabı . Dergilere göz attım o şunu aldatmis bu şunu terketmis hep bole haberler niye insan delicesine sevdiği bir insandan vazgeçmek zorunda kalıyor ki doğanın kanunu mu bu ?
