Yüce Rabbimiz (cc), bakın Kaf Suresi 16. ayette ne buyuruyor: “Andolsun, insanı biz yarattık ve nefsinin kendisine fısıldadıklarını biliriz ve biz ona şah damarından daha yakınız.”
Allah var, korku yok. Kader var, keder yok. Allah var, ümitsizlik yok.
Allah kuluna yetmez mi? Tamam, insanlar seni yalnız bırakabilir. Tamam, yaşlılıkta bir kenara itilme ihtimalin var. Tamam, bu çağda herkes kendi kabuğuna çekilmiş. Bunlar birer gerçek olsa da, en büyük gerçek şudur: “Allah kuluna yeter.” İşte size bu hususta müjde niteliğindeki bir ayet: “Allah kuluna kâfi değil midir? Seni O'ndan başkalarıyla korkutuyorlar. Allah, kimi saptırırsa artık onun yolunu doğrultacak biri yoktur.” (Zümer Suresi, 36)
Evet, yalnızlık konusundaki bizim esas dayanak noktamız bu ayetler olmalıdır. Allah bizimledir. Bu nedenle hiçbir zaman yalnız değiliz. Maazallah, Allah’tan ayrı kalırsak, O’nu (cc) unutursak, yalnızız. Bakın bu hususta Üstadımız Bediüzzaman ne diyor: “Onunla (cc) olan zindanda olsa bahtiyardır. O’nu (cc) unutan saraylarda da olsa bedbahtır.”
İşte sözün özü: “Allah var, yalnızlık yok. Kader var, keder yok.” Vesselam.
