命

Beni sevmedi. Bu mühim değil, kimseye kendini sevdiremezdin. İnsanlar şanslı olanlar ve şanssız olanlar diye ayrılır.Kendini şanssızlardan sayar, yaşamaya devam edersin. Beni sevmedi. Bu önemli değil, zaten beni kimler sevmedi saymaya vaktim yok. İnsanlarnmutlu olanlar ve mutsuz olanlar diye ayrılır. Kendini mutsuzların içine katar devam edersin. Beni sevmedi. Bu tuhaf değil, acısı derin, sorgusu uzun ama kabullenilir. İnsanlar aşık olanlar ve aşık olunanlar diye ayrılır.Kendini aşık olanların en aptalı ilan eder devam edersin. Beni sevmedi,Beni seviyormuş gibi yaptı. Bu mühim, Bu önemli, Bu tuhaf, Bu
          kabullenilemez ve katlanılamaz. Bunun ağrısı dinmez, bunun kırgınlığı unutulmaz. Sevilmiyor olmanın çaresizliğinden sağ çıkar da herkes,sevildim sanmamın düşüşünden kurtulamaz.

Herkes oradaydı sen yoktun. Herkesin çokluğu, senin yokluğun kadar etmiyordu.

"Saat kaç olursa olsun beni arayabilirsin, ancak açıp efendin olmam artık.Mesaj atabilirsin,susma hakkımı kullanırım.Eskisi kadar katı değilim.Karşıma çıkabilirsin elbette,sanki daha önce seninle bir gönül bağım olmamış gibi burnumun dikine yürürüm,sen üzülürsün Ağlayabilirsin,bunu benim senin yüzünden olan hayata küskünlüğüme sayarsın. Ben halden falan anlamam artık,içebilirsin de.İşte o zaman bana gelme.İşkembe çorbasıyla gram alakam yok. Yaralarımı saran insanlar lâzım bana bir yara daha açan değil.Biz seninle olsak olsak mahalleye rezil oluruz anca. İyisi mi sen artik otur,düşün,ağla,üzül,sigaranı yak.Ben artık "uyusam geçer cinstenim.Hadi hoş'kal."

Günler bitiyor, tüm mutluluğumu yitirdim.
          İçimdeki bu boşluk her gün biraz daha büyüyor. İyi olan her şey geçici, acı her zaman baki. Ziyadesiyle yorgun kalbim.
          Bilmiyorum daha fazlasını kaldırabilir miyim...
          Nereye kadar bu acıyla yaşayabilir bir insan?
          En güzel anlarda yersiz bir hüzün kaplar içimi.
          Her şey çok açıktı, neden beni hiç anlamadın ki?
          Gözlerinin önündeydim, her gün biraz daha tükeniyordum.
          Beni öldüren şey sen olduğun halde hep bana yaşam vermeni isterdim.
          Nasıl inanırım sana?
          Seni sevmek istemiyorum artık.
          Çok canımı yakıyor bu sevgi.
          Kalbimi yerinden söküp aldın.
          Bütün hislerimi kaybettim, geriye sadece acı kaldı.
          Gerçek olmayan sevinçlerle kandırırdım kendimi.
          Mutluluk hep paylaşılır da,
          Acı yalnız çekilir.
          Gözleri kırmızı kız çocuğu...
          Giden herkes gibisin.
          Geçmişe geri dönebilseydim yine de sever miydim seni?
          Bir saniye bile aklımdan çıkmadın.
          Hâlâ hatırlıyor musun beni?
          Çiçekler soldu mezarımda.
          Yıllar oldu güneşi görmeyeli
          Ne zaman sol yanıma dokunsam kalbimin kanları ellerimi kirletir.
          Sen huzurla uyurken ben gözyaşlarımı silemezdim.
          Acıdan uyuyamadığım o geceler... Kalbimdeki yaraların izleri...
          Söyle bana hangisi geçti?
          Hangisi geçti? Beni çok sevdiğini söylerdin...
          Bana çok değer verdiğini söylerdin...
          Söylesene hangisi gerçekti? Yalanların hayatımı mahvetti.
          Ağlayabilmek isterdim.
          Canım o kadar çok yanıyor ki.... Beni neden hiç sevmedin?
          Bu acı her gün öldürüyor beni. Haberin bile yok nasıl hissettiğimden.
          Hiç mi düşünmedin?
          Biraz bile acımadı mı için?
          Ben burada her gün ölürken sen gülebiliyor musun şimdi?
          Bir daha karşıma çıkar mısın ümidi...
          Eğer ben öldüğümde her şey bitecekse, Bil ki yolun sonuna geldim.
          Geride kaldım ama geride bırakamadım hiçbir şeyi.
          Umarım bir gün beni anlayacak kadar acı çekersin.

İnsan anlaşıldığı yerde var oluyor, sevildiği yerde çiçek açıyor, değer gördüğü yerde gelişiyor ve en çok kendini bulduklarina bağlanıyor. Bazen bir söz, bazen bir şarkı, bazen de bir insan ya da hayvan.. Ne olduğu önemli değil. Onemli olan onda kendimizi bulmamız. Kendimizi bulurken yaşadıklarımız. O yüzden eğer bulduğunuz şeyler varsa şanslısınızdır. Dönüştürmeye ve geliştirmeye bakmak, sizin hayat yolculuğunuz için en güzeli olabilir...

Bir bahar akşamı geldim de sana 
          Yılların hasreti saplı bağrıma. 
          Hani sevmek candan geçmek demekti, 
          Gel etme sevdiğim kıyma canıma.
          
          Elimi bir daha tutmayacaksan, 
          Gözüme sevgiyle bakmayacaksan, 
          Gelme hiç yanıma, gelme ne olur. 
          Bir çift sevgi sözü duymayacaksam.

elinin arkasında güneş duruyordu
          aylardan kasımdı üşüyorduk
          ağacın biri bulvarda ölüyordu
          şehrin camları kaygısız gülüyordu
          her köşe başında öpüşüyorduk 
          sisler bulvarına akşam çökmüştü
          kesik birer kol gibi yalnızdık
          dağlarda ateşler yanmıyordu
          deniz fenerleri sönmüştü 
          birbirimizin gözlerini arıyorduk
          
          

ne şaraplar içilir senin güzelliğine
          ne şiirler dökülür dilden o zarafetine
          o bakışların dökülür gönlüme bir bir
          n'olur kapatma gözlerini kalbime

ruhun mı ateş, yoksa o gözler mi alevden?
          bilmem bu yanardağ ne biçim korla tutuştu?
          pervane olan kendini gizler mi hiç alevden?
          sen istedin ondan bu gönül zorla tutuştu.
          gün, senden ışık asla da bir renge bürünse;
          ay, secde edip, çehrene, yerlerde sürünse;
          her şey silinip kayboluyorken nazarından,
          yalnız o yeşil gözlerinin nuru görünse...

Tutunduğum birkaç küçük kelime...
          Söylediğim o umutlu şarkı...
          İnce ince ördüğüm hikaye...