Kalbim acıyor,bedenim acıyor,ruhum acıyor,beynim acıyor...artık hiç bir şeyi kaldıramıyorum...artık her şey katlanılmaz dereceye geliyo,mutlu etmiyor beni hiç bir şey,kendim kendimi mutlu edeyim diyorum,kendi yaralarımı kendim sarayım diyorum,ona bile izin vermiyolar,gülmüsemem yarıda kesiliyor onu yap bunu yap diyolar...Yoruldum gerçekden,çok yoruldum.Anneme ben mutsuzum diyorum inanmıyor,kızım bana anne ben mutsuzum deseydi ağlardımIçimdekileri buraya dökemiyorum nasıl kendimi anlatayım bilmiyorum...aslında bunu yapıp yapmamam bile kimsenin umrunda değil.Her gün ben niye yaşıyorum niye bu dünyada varım,onu sorguluyorum...Artık hissizleşmek istiyorum,artık yok olmak istiyorum,hiç kimse durmasın beni,görmesin,çunkü duyduklarında,gördüklerinde ruhumu daha çok incitiyorlar her daha fazla kırıyorlar,ağlamk istemiyorum ama kendimi de artık tutamıyorum tutmak istemiyorum çünkü ben artık ağlamyıda hak etdim buni yapmaya hakkım var.Belki bu yazdıklarım okunmucak ama olsun ben kendimi yazdım buraya içimi tam anlamiyla dökemesem de... Kendinize iyi bakın ve hep mutlu olun,olmaya çalışın.