pamukşekertatlısıbirkız

Sakin bir dere kenarında oturmuş suyun üstünde ki yansımama bakıyorum. İçimde ki pes etmiş taraf yeter artık diye bağırıyor ağlıyor yoruldum diyor anlaşılmamaktan duygularım yokmuş gibi yapmaktan yoruldum diyor dizlerinin üstüne çöküyor lütfen diyor lütfen gidelim artık diyor istemiyorlar bizi diyor gidelim diye son defa mırıldanıp ortadan kayboluyor ama acısını içimde bırakıyor. Tamam diyorum derin bir nefes almaya hazırlanırken içimde ki savaşçı taraf ortaya çıkıyor hayır diye bağırıyor sakın yapma diyor biz neleri atlattık diyor bu çok ufak bir pürüz atlatacağız diyor. Savaşmalıyız ! Diye haykırıyor. Geri geliyor yorgun olan tarafım dayanacak gücü kalmamış umutsuzluk günden güne onu yemiş bitirmiş.
          
           Bak diyor rengarenk görüntüsünü açıyor. Siyah iğrenç kokulu bir sıvı akıyor bedeni zehirliyor. Kalp bir taraftan savaşıyor beyin çözüm üretmeye çalışıyor herkes bir taraftan kurtulmayı amaçlıyor. Bitmişlik ise karşısına bakıyor. 
          
          "Ben umudum ama yoruldum. Savaşma artık "diyor 

Bazen sanki ucu görünmeyen bir yolda yürüyormuşum gibi hissediyorum. Yolun iki tarafında insanlar var. Canımdan çok sevdiğim insanlar. Gülüyorlar yanlarına koşuyorum bana bakmıyorlar görmüyorlar acımı hissetmiyorlar dizlerimin üstüne düşüyorum ağlamaya başlıyorum. Hepsi duruyor bana bakıyor kimse yanıma gelmiyor düşerken dizlerime batan taşı toprağı dikeni kimse çıkarmıyor. Ve acılar çoğalıyor. 
          
          Korkuyorum. 
          
          Acılar kalbime batar da kalbim kaldıramzsa diye korkuyorum. 

Hey! Burayı okuyan başka boyuttaki bir ben lütfen gelip beni kaçırır mısın ? 

Merhaba Mavi Karanlık adlı hikayemi  okuyup oylar mısın!?

GT yapıp kitabımı okur musun?

Ben hayattan bıktım. 
          
          Bıktım ben hayattan. 
          
          Hayattan Bıktım ben. 
          
          Hayat benden bıktı.