Karanlıktayım. Karanlık odamda oturup "seni"
sana yazıyorum yine. Pişmanım yaşayamadığımız
her şey için. Yapmayı isteyipte yapamadığım,
söylemek isteyipte söyleyemediğim her şey,
birer birer düğüm olup boğazımı doldurdular.
Nefes alamıyorum. Bir tütünün dumanına yer
kaldı ciğerlerimde. Ellerim kalemden başka bir
şey tutmuyor, beynimin saatleri hep sana
kurulu. Diğer zamanları hatırlayamıyorum.
Hayatımda kocaman bir karadelik gibisin.
Yaralarımın kenarlarına dahi dokunamıyorum
acımdan. Şehrimin tüm sokakları bomboş kaldı.
Şehrimin kaldırımları bir adımı kaldıracak
durumda değil. Çünkü çok yağmur yağdı, sel
oldu şehrimde sende sonra. Çok ağladım içime,
benim suçum. Eksik kaldım be. Yarım kaldım
senden sonra. Sol tarafım yok gibi... Bacağım
yürümek istemiyor, gözüm görmek istemiyor,
ellerim tutmak istemiyor. Sol yanımı alıp gittin
sen. Hissiz, düşüncesiz biri oldum senden sonra.
Kendim dahil kimseyi düşünmedim,
düşünemedim. Dudaklarım oynamak istemiyor,
sesimi çıkaramıyorum. Karanlıkta bıraktın beni.
Güneşin altında karanlığı yaşadım sayende. Yine
de sitem değil bu, kızmıyorum. Çünkü bir
gülüşünle kurtulurum karanlıklardan, bir
bakışınla hava dolar ciğerlerime. Oh, mis gibi
temiz hava. Ne çok özledim bir bilsen... Bir gece
çık gel. Yağmur ol, gel. Toprak ol, gel. Rüzgar ol
dokun saçlarıma. Bir gün, ne olursa olsun
mutlaka gel.
