Canını yaktığını bile bile yine ona sığınıyorsun. Çünkü başka limanın yok. Her şeyin olmuş. Kopamıyorsun. O gidiyor senden. 
Gidiyor.. 
Gittikçe sol tarafın uzaklaşıyor. 
Nefes alamıyorsun. 
Kalbin zaten onunla. 
Yaşama mücadelesi veriyorsun. 
Sonra günler aylar yıllar gelip geçiyor gözünün önünden. 
Ama onun gittiği zamanı gün gibi hatırlıyorsun. 
Ailenden olan insanları sıra sıra toprağa veriyorsun. 
Anne acısı. 
Baba acısı. 
Kaybetme acısı. 
Biraz da anlıyorsun ki aşk acısı neymiş diyorsun kendi kendine. 
Sonra o adam hiçbir şey olmamış gibi yanına geliyor. 
Sol yanın gelmiş. 
Bak kalbin nasıl atıyor.. 
Sarılıyor sana. 
Teselli ediyor. Geçecek diyor. 
Geçmeyecek ama biliyorsun. 
Geçecekmiş gibi sımsıkı sarılıyorsun. 
Sanki tekrar gitmesinden korkar gibi. 
Sanki hep ellerinden gidecek ellerin olacak gibi..