Bi zamanlar senle oturup güçsüzlüğümüze ağlardık. Aptallığımıza.. Sonra sende beni aptal yerine koydun. Belki amacın bu değildi belki ruhsal boşluğuna yetmiyorduk. Ama sen gittin. Ben tek başıma ağlamaya devam ettim. Senin adına hep " O yapmaz" derdim. Herkes yapar o yapmaz. Yapmaz dediğim şeyleri yaptığını farkettiğimde, kimse için kesin hükümler vermemeyi öğrendim. Benim dallarım kırılmıştı, senin köklerin çürümüştü. Ben ayakta kaldım ne kadar eksin olsamda ama seni kurtaramadım. Teşekkür ederim yapmaz dediğim ne varsa yaptığın için. Çünkü bende senin yapmaz diyeceğin her şeyi yaptım. Artık eşitiz. Eşitliğin iki yanında da vicdan vardı. Birbirini sildi.