**yaninda asla rahat olamadim, sirrimi verecegim tek insan efe fakat sirtimi dayayabilecegim en son kisi efe olabilir. dusunuyorumda mentali hic saglam degildi, saglikli bir sekilde dusunemiyordu. yaptigi seyler normal degildi ve hicbir siniri yoktu, kapasitesi sinirsizdi ona engel olabilecek ve ona dur diyebilecek ne annesi ne de babasi var. onu zorla hayatimdan cikarttim. yuksek ihtimal yine numarami kaybetti, instagramimi bulamiyor, evimi hatirlamiyor. onu ararsam yine beni artarda 40 kere arayabilir. saka yapmiyorum.
onu aramayaya karar verdim, bir sekilde iyi olup olmadigini duyarim elbette ki.
onu gercekten erkek kardesim olarak goruyordum, ondan bu kadar korkmam ve tirsmam normal mi?
