urascamlibel

Buraya uğramayalı baya bi olmuş...  birdenbire aklıma geldin ve eski hesabımda takip edilenlenden bulup bakmak istedim... 

Uzun zamandır buralarda değildim. Gelmişken bir selam vermek istedim. Görünce profilini boş geçmek gelmedi içimden...

Özletiyorsun kendini

Gerçekten en üzücüsü ise bu kadar insanın ona değer vermiş/veriyor olduğunu asla göremeyecek olması. Nefret ediyorum insanların kötü ruh haline düşmesine sebep olan herkesten.

   Birkaç gündür kendimi acayip değersiz işe yaramaz hissediyordum. Bomboş bir insan gibi; hiç böyle hissettin mi Uras? Hiçbir şey yapmadığım halde bile suçlu oluyorum. Sence arada sırada buraya uğramam ve sana içimi dökmem ergence mi? 
          
              Bazen cidden dayanamıyacak gibi hissediyorum ve acaba diyorum... Acaba Azrail'in gelmesini beklemeden ben mı gitsem? Sonra bir şey durduruyor beni yaşamak istediğim ve yapmak istediğim şeyler. Hem eğer olurda ölmezsem ve yaşarsam olacakları düşünmek istemiyorum. 
          
              Bazen geceleri ağlarken perdeyi açıp gökyüzüne bakıyorum, aslında bunu ağlamadığım zamanlarda da yapıyorum. Gökyüzünde doğru düzgün hiç yıldız yok ama memlekete gittiğimde gökyüzünde sayamıyacağım kadar çok yıldız var. Umarım sende o yıldızların gerisinden bize bakabiliyorsundur.

Hey selam Uras,
           
             Tekrar ben geldim, içimden yine senin duvarına yazmak geldi. Evet biliyorum seni tanımıyorum fakat nedensizce senin duvarında içimi dökebilur Muş'un gibi geliyor. Sebepsiz bir yakınlık duyuyorum sana hâlbuki sen artık bu dünyada yoksun... 
          
              Bugün her zaman yaptığım gibi akşam yemeği hazırlıyıcaktım annem fasulye yapmamı istedi bende tamam dedim fasulyeyi yaptım, düdüklünün kapağını kapattım annem pazara gitti ve ben fasulyenin düdüklüde ne kadar kalıcağını unuttum ve fasulyeyi yaktım. Annem pazardan geldi ve bir sürü söylendi yanık yemek yemeğe alışık olmadığını söyledi. Hâlbuki fasulyede yanık tadı yoktu. Eğer fasülye yabmasaydı onun bir anlığına becerikli kızı olurdum.
          
               Annem bizi evde istemediğini falan söyler arada bir keresinde baş bas bağırarak benden nefret ettiğini söylemişti nedense o günden sonra annemin bana hissettirdiği sevgiye inanmasım gelmiyor, inandığım zamanda...
          
              Aklımdan bazen anne keşke beni  değiştirmeye çalışmadan biraz sevseydin o zaman çoğu şey daha farklı olurdu diyorum fakat sonra aklıma annemin cümlesi geliyor ikileme düşüyorum.
          
              İyi uykular Uras. :"(

Bir haftadır sürekli aklıma geliyorsun Uras. Bazen düşünüyorum acaba ölsem tüm sıkıntılarımdan kurtulabilir miyim diye, hatta bazen öyle bir an geliyor ki ölmek istiyorum. Nasıl ölebilirim diye düşünüyorum. Sonra kendimi battaniyemin/ yorganımın altında ağlarken veya nasıl kurtulurum diye düşünürken buluyorum. Seni hiç tanımadım, yazdığın kitabı okuyabildim sadece.
          
           Neden şimdi sana bunları yazıyorum bilmiyorum hemde görmeyeceğini bile bile. Tek bildiğim şuan içimden ne geliyorsa onu yazdığım. Başta bir iki damla gözyaşı aktı gözlerimden şimdi yine ağlayasım geldi. Neden ağlıyorum bilmiyorum ama sen aklıma gelince durgunlaşıyorum. Eğer tek başımaysam ağlıyorum biraz, eğer tek başıma değilsem sonraya saklıyorum ağlamayı çünkü neden ağladığımı açıklamak zor, aslında kolay ama bazı insanlar anlamayıp saçmalıyorlar ve sinirleniyorum.
          
          Neyse sonra yine gelirim buralara. Görüşürüz Uras diyebilmek isterdim ama maalesef...

Bugün bir hikayenin yorumlarına bakarken satır arasında bir yorumuna denk geldim ve okuyunca gerçekten çok hak verip yorumundan etkilenmiştim. Bu kadar güzel düşünceli bir insanın profiline girince böyle bir durumla karşılaştım ve çok üzüldüm gerçekten... 

Seni bulalı 1 sene oluyor. Ne kadar seninle konuşmamış olsakta seni hissediyorum.