𝐄𝐕𝐀𝐍𝐎𝐑.

Ben Tanrı’nın hatasıyım. Bunaltıcı sıcağın bastırdığı bir akşamüstü sırf vakit geçsin diye yaratmaya çalıştığı yarım yamalak, bozgun ve kaybedeceği başından belli silik bir ruh, varoluşunun sisli kuytularında yolunu bulmaya çalışırken, geldiği yeri dahi unutan koca bir aptalım. Hatta öyle büyük bir aptalım ki, içinde bulunduğum bu durumda dahi olanları romantikleştirme eğilimimi bir kenara bırakıp kendimi kurtarmak için çaba göstermiyorum.

Yıldızları bulmuştuk, senle ben. Ve bu sadece bir kez verilmişti bize.

İnsan hiç kendine ait bir şeye sahip çıkmaz mı? Bedeni, ruhu, ömrü size ait olan bu kadına neden sahip çıkmadınız efendim?

Ölmek isterdim, sana sarıla sarıla.

Bi' mesaj bekledim, fazlasında gözüm yoktu.

Yanlış bir hayalin şehrinde kaldım.
          Sevdiği ben değildim, anlatamam.

Bilmem, kime gücendin? Hadi gel, anlat bana.

Yok olmaya göz tutmuş umudun peşinden koşan bir kelebek, inançlarını ve güvenini sarsmaya yetemeyecek bir sevgide boğulmuştu. 
          Ateşin ona oyun oynadığından bihaberdi belli ki, çünkü aşık olduğunun ateş olduğunu unutmuştu zavallı kelebek.
          Tıpkı ateşin ona yaklaşan kelebeğin, kendi varlığını unutturması gibi unutmuştu ne olduğunu.

Öyleyse dudaklarından öperim,
          Orada bir parça zehir kalmıştır belki;
          Bir zamanlar hayat veren o dudakların
          Bu kez son versin hayatıma.

Ve oturup yıllarca seni sevebilirim.