uriel9999

Hikayem. Siz ve onlar. 
          
          Boşluk.
          Her olumsuzun var olduğu, Gökkuşağının renksiz tonu.
          Her yer diyerleri.
          Ben ve onlar dı. 
          Artık, onlar ve onlar. 
          Siyah bile olamamak. 
          Gri. Renksiz ve üzücü. 
          Üstüne dikilmiş ilk bahar, yaz. Altında saklı son bahar, kış. 
          Son bahar. Evet en uygunu olabilir belkide.
          Son olan baharım. 
          Kendimi kandırdığım son. Bahar. 
          İlk olamadan son olan bahar. 
          Doğmadan ölen bebek. Ve doğmadan batan güneş. 
          Geriye kalan son. 
          Ve terk edilen bahar. 
          Hissiz. Kişiliksiz. Renksiz. Hep 'siz. 
          Üzücü. Son bile ben değil. Siz. 
          Hikayem deyil hikayeleri.

Kendimden nefret ediyorum. Fedakar sandığım kendimden. Birileri için yaşamaya çalışırken, kendi bencilliğim de boğulan ben. Sevmiyorum seni. Umutsuz olup hayal kurmaya aşık ben. Sen bir delisin. Acıdan zevk alan hastalıklı bir kişisin. Seni neden sevmiyorum bilirmisin? Kendini ezerken yüceltme çabandan, birilerinden beklediğin övülme alçaklığın dan, insanları güldürdüğünü sanan, üzen suratından. Nefret ediyorum. Bir tarafı tamir ederken, yıkdığın diyer taraflardan. Çözmeye çalışdığın sorunların asıl kaynağı olmandan. Zorla gülemediğin gerçekçi halinden. Yardıma muhtaç, aciz benliğinden. Nefret bile az kalır ki. Keşke ölsem demek den korkan, korkakdan. Sen umudunu kesdiğin gibi, hayal kurmayı da kesmelisin. Hiç bir şey senin için güzel olmicak. Öylesine yaşa ve gülümse, yapmacık seslerle. Bırak kendini hissizliğe. 

Hayaller. herkezin sığındığı, hayat'dan kaçdığı bir sığınağı vardır ki, yaşamı devam etsin. O güveni bölgeden güç alsın. Benimki hayallerimdi. Yan karakder olduğum hayatım da, ana karakder olduğum, hayallerim. Bilemedim, fazla doz ilaç öldürücü olduğu gibi beynimin, hayallerim ile gerçeklik arasında kaybolacağını... 
          
          Taslak da hehe :)

Tüm iç benliğim kamakarışık. En son nezaman kendimi tanıdım. Ben, beni kaybedeli çok oldu. Aklım sadece bir karmaşa. Benlik yok, yanlız onlar var.

Kaybolum. Koşuyorum yağmurlu sokaklarda. Kimseler yok, gerçeklikmi, hayalmi ayrıt edemiyorum. Yağmur yağıyor, tenimi acıtıyor ama neden ıslatmıyor. Gökyüzündeki yıldızlar neden sönüyor. Kim kapatıyor ışıkları. Ben korkardım karanlıkdan. Noldu da sığınağım oldu korkularım. En son nezaman gerçeklik oldu evim. Bilinmez bu zihnim. Boş sokakalar. Sonu olmayan yollar ve çarpdığım inatla, çıkmazlarım. Ben korkdum, hala koşuyorum döngüsüz bir döngüde. Yardım isyorum yeni korkularım aydınlıkdan. Sesimi yutuyor bu karanlık. Çığlıklarım gülüşlere dönüşüyor aydınlığa ulaşmadan. Kayboldum karanlık evimde, korkuyorum huzurlu aydınlıkda. 

Kız güldü. Artık, duyduğu yaşamını zedeleyen sesli harflere.

Sana aşık değilim. Sana olan duygularım ve hislerim.. nefretle arası kırmızı iplikle bağlanmış olan aşk olmamalı. Benim sana bakışlarım, yalancı gözler kadar basit olmamalı. Benim için sensizlik, yokluğun verdiği his kadar rahatsız edici, kışın kalbini ısıtan şömine gibi huzur verici. Benim hislerim seni başkalarından kıskanırken, sıradan bir gülüşün için senden vazgeçicek kadar derin huzuru yanımda bulabileceğine inansamda, senin tercihin mutluluk için seni terk edişim. Evet.. bu aşk olmamalı. Bu her nefes alış da acıtan, düşündükçe kanatan kalp acısı, aşk olmamalı. Senin için sen den vaz geçmek, aşk kadar basit olmamalı. Bu duygu daha keşfedilmemiş olmalı, bunu tarif edicek lafızlar, hiç bir dilde bulunmamış olmalı. Buna bir ad konulamicak kadar sıradışı bir duygu olmalı ve sen o sıradışı duygunun sahibi olmalısın..

Kayboldum.. duygular düşüncelerl çocukdu bi yanım hep öteki olan küçük ben yada övülen zincirlere bağlı tutsak hür yetişkin..
          

Ve hala başkalarına yaranmaya çalışan küçük bir çocuk var içimde. Seslerle dövülen, düşdüğünde gülünen. Asla akıllanmayan, sevgi uman. Belki de samimi bir gülüşe muhtaç. Belki dizleri kanadığında ona ne yapması gerekdiğini öğreten. Okadar umutsuzki yardıma, gülüşlere, yanında olunduğu hissi bile yeterdi o çocuğa. Olmadı, kimse olamadı o çocuğa. Karanlık evrende mum bile olamadı, kimsesi Olmadı.

Zor olan neydi, nefes almak mı yoksa ölmekmi. Zordu gülümsemek. En zoruydu mutlu görünmek. Çünkü ölüm kolaydı, yaparsın ve biterdi. Yaşamak da ilerlerdi belki küçük mutluluklarla. Ama yalan söylemek, en özel fiil olan gülüş de, en zoruydu.. ve kimse anlamadı. Benim sahde gülüşlerin altında saklı hüznü gördüğüm gibi, kimse anlamadı. gülüşmde saklı ürkek ölümsüz ipdeki çocuğu...