adachi

zamanların en iyisiydi, zamanların en kötüsüydü, hem akıl çağıydı, hem aptallık, hem inanç devriydi, hem kuşku, aydınlık mevsimiydi, karanlık mevsimiydi, hem umut baharı, hem de umutsuzluk kışıydı, hem her şeyimiz vardı, hem hiçbir şeyimiz yoktu..

"evren isteklerini gerçekleştirmek için seni sınar; bu sınavlar, senin gelişim yolculuğunun bir parçasıdır. karşına çıkan her engel seni hedeflerine ulaştırmak için bir fırsattır. kucakla ve büyü!"

clementine kruczynski has had joel barish erased from her memory. please never mention their relationship to her again.
                     
                                                         thank you.
          

siktir bu kitabı önermek nereden aklına geldi? aynı biziz konusu imdat. 

https://youtu.be/gYuk_Moy_4A?si=GnIt5f764SGz5Ls5
          
          sözü olmayan bir müzik nasıl sanki sözleri varmış gibi gelebilir?

please don’t fall in love with me. i’ll write about the way your collar bones curve and the way your lip trembles when you’re upset. i’ll focus more on the way you twiddle your thumbs counter clockwise rather than the words slipping from your mouth. i’ll remember your favorite song and listen to it on repeat until the lyrics are engraved into the crevasses of my brain, but i’ll forget why you prefer coffee over tea. please don’t fall in love with me because once you realize i’m not good enough, i’ll write about you until my palms bleed and my bones begin to ache to serve as a reminder that i should’ve tried harder to make you stay. i should’ve focused more on the feeling i got when you held me rather than how many god damn freckles you had on your arms. i should’ve woken you up to a fresh cup of coffee, not tea.

yaşamak yürek ister; belki de bu yüzden dünyaya gelenlerin çok azı yaşar. çoğunluğu yalnızca yaşadığı günü kurtarır, var olmakla yetinir ve kendi varlığı altında ezildikçe ezilir. değiştiremeyeceği gerçekleri olduğu gibi kabul etmek ve bu değişmezlikten kendine yeni bir yaşam sevinci yaratmak da yürek ister; değiştirebileceğini değiştirmeye çalışmak da. sanıldığı gibi insanı korkutan; dünya, zorluklar, yaşam koşulları ya da başkaları değildir. insan en çok kendisinden korkar; kendi duygularından, kendi güçsüzlüklerinden, kendi zaaflarından, kendi acılarından, kendi coşkularından ürker. yaşama her dokunuşunda, duygularının alevlenip kendisini yakacağından çekinir. onun için kaçar yaşamdan, aşktan kaçar, öfkeden, hareketten, sevinçten, kendisinden kaçar. korku yüzünden yaşanamamış bir yaşamı ellerinde taşımaktan yorularak, kendisine uydurduğu bin bir türlü mazeretle yaşama arkasını dönmeye, gizlenmeye uğraşıp, gizliden gizliye yok olmaya çabalar. korku kendine acımayı getirir; kendini zavallılaştırmaya baslar yaşamdan korktukça. yaşamla yüz yüze gelmektense ağır ağır erimeyi tercih eder. korktukça azalır gücü; korkuyla yaralanan bedeni artık en küçük bir dokunuşta acıyla inler. Her acıda korkusu biraz daha artar ve girdap gibi çeker içine güçsüzlük onu. kendi korkusuna kalkıp kader der sonra, korkuyu değiştirilmez bir gerçek, alnına yazılmış bir yazgı olarak görür. yeni bir aşkın düşüncesi bile titretir onu. kalabalıktan korktuğu kadar yalnızlıktan da korkar. hayatın hiçbir haline dayanamaz durumlara gelir. sırtında yaşayamadığı hayatı, önünde yaşanacak günleriyle, kendi geçmişiyle geleceği arasında sıkışır kalır artık.

"...manasını bile iyice anlayamadığım bir bakışı kadar sevindirmiyor. evet sadece bir bakış ve belki de biraz merhametle karışık… fakat bunun en azından lakayt bir bakış olmaması beni yerimden sıçratıyor. içimde müthiş bir hafiflik, bir genişlik duyuyorum. belki de hakikaten sevmek budur. belki de ben şimdiye kadar sahiden sevmenin ne olduğunu bilmiyordum. acaba kendimi kapıp koyuversem mi? ne zaman irademe müracaat edersem büyük bir yorgunluk duyuyorum… kendimi hadiselerin eline bırakayım mı? acaba şu anda o ne düşünüyor? herhalde beni değil… niçin? onun kafasında bir müddet yaşamamak için neleri feda etmem ki..? her şeyi.. bana şimdi bir işaret versin, derhal, bir an düşünmeden şu tramvayın altına atlarım. acaba atlar mıyım?..”

https://youtu.be/x3GxY06J0xo?si=sV26KnSCIIEdpyBq
          
          dinledikçe rahatlama getiren şarkı yapmışsınız teşekkürler takayan (3 yıldır fav)

bazı insanların gururu, ilk bakıldığında geçilmez yüksek bir duvar gibi gelir, her kim onu görse korkup kaçar. aslında bilinmesi ve yapılması gereken bambaşkadır. duvarın büyüklüğünden değil, yıkıldığında çıkacak enkazdan korkmak gerekir. temeli olmayan, harcı bozuk olan bir duvar yıkılmaya mahkûmdur. bu duvarın yıkılışı çok sarsıcı olur, etrafındaki her şeye zarar verir. yapılması gereken ya bu duvardan kaçmak, ya da temelini sağlam atmaktır.
          
          gurur duvarının ana malzemesi erdemdir, erdemle yoğrulmuş bir gurur duvarını yıkamazsınız. ancak bencillik, korkaklık, kibir ve acizlik ile harcı hazırlanmış bir gurur duvarı yapıyorsanız vay halinize! 
          
          böyle düşük insanlar, bu duvarın her an yıkılmaya hazır olduğunun farkındadırlar fakat görmezden gelirler, asla yıkılmayacak gibi yaşarlar. özür dilemekten ve hatalarını kabul etmekten aciz, her türlü erdemli davranıştan kaçınan ve bunları adeta bir tehdit gibi gören insanların gurur duvarları halihazırda bir gün yıkılacaktır.