-“ხედავ ლუციფერ? ეს არის შენი საყვარელი ლილიტი. რას იზამ, მომკლავ? ახლა, როცა შენი ცხოვრების სიყვარული შენს წინ უსულოდ გდია, თავს როგორ გრძნობ? გტკივა ლუციფერ? შენი უფალი შეაურაწმყავი შენივე ქმედებებით, ახლა კი მოგეზღვება ამისათვის. ლილიტი მკვდარია! მიდი! იტირე! იყვირე! გაცოფდი! რამე გააკეთე!სიკვდილის წინ ისე განწირული ტიროდა და გეძახდა. ჰაჰა, ახლაც ვერ ვიკავებ სიცილს.ისეთი საცოდავი იყო... ეს იმიტომ მოხდა რომ შენ სუსტი ხარ ლუციფერ გესმის? ლილიტი შენ მოკალი! ახლა კი შენი სიკვდილის ჯერია!
-უპატიებელია...უპატიებელია....- მივიდა და პირდაპირ ყელში დასწვდა, არაფრის მეტყველი თვალებით, მთელი ძალით უჭერდა მას. მანამ არ გაუშვა სანამ სუნთქვა არ შეწყვიტა. მის თვალებს კი სინათლე დაეკარგათ... ის სინათლე რომელიც ერთ დროს, ლილიტმა შთაბერა ახლა გამქრალიყო. მის ნაცვლად კი შავ სიცარიელეს მოეცვა მისი თვალები, შავი, დიდი სიცარიელე...
