Ηταν σκοτεινα..σταθηκα ακινητη μπροστα στον καθρεπτη..τον ακουσα να πλησιαζει..ο ηχος των  βηματων του στις ξυλινες σκαλες ολο και δυναμωνε..βρεθηκε πισω μου..ηταν η πρωτη φορα που τον εβλεπα..ηταν ψηλος και φορουσε μασκα για να μην τον αναγνωρισω..ημασταν σε αποσταση αναπνοης..κατι μου φανηκε γνωριμο πανω του..ξερεις οπως οταν γνωριζεις καποιον συγγενη που δεν ηξερες, οπως οταν συναντας μετα απο καιρο καποιον παιδικο σου φιλο..απλωσε το χερι του και ακουμπησε τον ωμο μου..φοβηθηκα..εκλεισα τα ματια μου, ελπιζοντας πως ειναι ενας απλος εφιαλτης..δεν εκανε τιποτα. ανοιξα τα ματια μου, παρεξενεμενη..δεν ηταν εκει..24η μερα που βρισκομαι εδω..