14 yaşındayım insanlarla aramın pek iyi olduğu söylenemez.Genelde kitapların içinde yaşarım okuduklarımı hayal edip canlandırmaya bayılırım.En sevdiğim kitap türleri genelde cinayet,fantastik ve psikoloji gerilim romanlarıdır.Resim yapmayı ve yalnız kalmayı severim.
  Gerçi yanlızlık bazen boşluğun içine düşmüşümde kurtulamıyormuşum gibi hissettirsede insan alışkanlıklarından vaz geçemez bende yanlızlığımdan.
  Bazen kendi kendime konuşur kitapları,insanları yada,kendimi sorgularım.Bazende kafamda olan düşüncelerden korkup müzike sığınırım,biraz da olsa düşünmeden öyle boş bir teneke gibi durabilmek için.Ne kadar başarılıyım orası muamma tabiki.İnsanlara karşı her zaman ön yargılıyım acaba bu bana zarar verir mi?Sırlarıma sırdaş olabili mi?En çok ta arkadaşım olabilir mi?Diye.
 Gerçi bazen devrelerde yanmıyor değil.O zamanlar genelde ya birileriyle tartışır yada sadece susarım.Çünkü susmazsam ileride,reşit olduktan sonra yapacaklarımı açıklamaktan korkarım ki bu yapacaklarım beni bile korkutuyor.
  Çevremdeki olaylara fazla takılan birisi değilim  bu yüzden annemle bayağı kavga etmişizdir.Hay sen ne yapacaksın tepkimi tepki versem ayrı dert sussam ayrı bir türlü anlamadımki arkadaş.İkizimde dahil direk duygusuzsun damgası yapıştırıyorlar ama beni buna alıştıranların kendileri oldukları unutuyorlar.Neyse kısacası elalemin derdinden banane kafasındayım.Kimsenin derdi beni germez.
  İnsanlarada korkumdan yaklaşmam çünkü insanların senin hakkındaki düşüncelereni değiştirmek zor ne yaparsan yap illa kendilerini kanıtlayacak ve karşısındakini yaralayacak şeyler buluyorlar.İşte bu yüzden insanlara yaklaşmam ve kendimede yaklaştırtmam. 
  Çünkü daha geçmişten gelen gerçekleri hala kabullenemedim.