.

İlkler kalır, iliklere kadar.

Eğer yapabilseydim kendimi senin ceplerine sığdırabilmek isterdim

Tesadüf seni önüme çıkarmasaydı, gene aynı şekilde, fakat her şeyden habersiz, yaşayıp gidecektim. Sen bana, dünyada başka türlü bir hayatın da mevcut olduğunu, benim bir de ruhum bulunduğunu öğrettin. Bunu sonuna kadar götüremediysen, kabahat senin değil... Bana hakikaten yaşamak imkânını verdiğin birkaç ay için sana teşekkür ederim. Böyle birkaç ay, birkaç ömür kıymetinde değil midir?..

bir gün öleceğim ana üzülmeyin.

Sözler güzel helal

senle ilgili her şeyi çöpe attım ama çöpü atmaya elim titriyor 

sensedim.

Bir kadeh, bir cigara, dalıp gidene,
          Seni anlatabilsem seni...
          Yokluğun, Cehennemin öbür adıdır
          Üşüyorum, kapama gözlerini...

an gelir bir papatyanın yaprağında kopar kıyamet: sevmiyor.

"Sen de fark ettin mi? Az dediğin, küçücük bir kelime. Sadece A ve Z. Sadece iki harf. Ama aralarında koca bir alfabe var. O alfabeyle yazılmış onbinlerce kelime ve yüzbinlerce cümle var. Sana söylemek isteyip de yazamadığım sözler bile o iki harfin arasında. Biri başlangıç, diğeri son. Ama sanki birbirleri için yaratılmışlar. Yan yana gelip de birlikte okunmak için. Aralarındaki her harfi teker teker aşıp birbirlerine kavuşmuş gibiler. Senin ve benim gibi... Bu yüzden, belki de, az çoktan fazladır. Belki de az, hayat ve ölüm kadardır! Belki de, seni az tanıyorum demek, seni kendimden çok biliyorum, demektir. Bilmesem de, öğrenmek için her şeyi yaparım, demektir. Belki de az, her şey demektir. Ve belki de benim sana
          
          söyleyebileceğim tek şeydir..."