Ben infilağın eşiğinde,bir ruhun gözleriyle,zehirli bir akrep misali yanık kokan satırlarda gezişiyim, bir kitap sayfasında ölümü anışım,gözlerimden düşen yaşlara inat,rahat bir nefes alışım,huzuru bir omuzda değil,parmak uçlarımın dokunurken titrediği o kitabın kapağında bulanım...
            
      Satır aralarında zihinlerin pis kokan lağımları,bazen de kır da açan çiçek gibi kopartılmamış çiçek tarlaları,masumiyetini kanıtlarcasına yüzlerinde açan safça bir gülücük ellerinde köşedeki bakkallarından aldığı kırmızı bir şeker,o çocuktu kitaplar,o kadar masumdu, okunmadan önce okundu ve geriye,gecenin çökmesiyle beraber yüreklerinden kokan pisliklerin burun deliklerine  girmesini umursamazca bir çakal gibi dişlerini avının kanıyla besleyen zalimin günahlarını tan yeri ağırana kadar saklaması gibi,gece gibi günahkardı,kitaplar madalyonun iki yüzünü aynı anda gösterendi...