Artık o kadar yoruldum ki, en ufak şey bile midemi bulandırıyor. Herşey üst üste geliyor, bir yandan da insanlara gösterdiğim o gülümsemeyi bozmamaya çalışıyorum. İçimden ağlamak gelse bile kendimi tutuyorum. Bazen naptığımı sorguluyorum, "ben bu değilim" "şuan napıyorum?", gibi.. Herkesten o kadar tiksindim ki, yeni birine "merhaba" demeye bile halim kalmadı. Tek istediğim huzur. Her ne kadar yalnızlıktan korksamda, artık çoğu zaman kendimle baş başayım, korkumu yenmem ve alışmam lazım. Belki bir şeyler yazarım buraya kitap vb. tutmasa bile, ki düşük bir ihtimal. Bunları neden yazdığımı bilmiyorum, wattye girdim ve bir anda bunu yazarken buldum kendimi. Bilmiyorum, yazdığım zaman sanki kafama oturuyor bazı şeyler.
Umarım artık yüzüm gerçekten güler, hala umudumu kaybetmemiş olmak çok ilginç, ama bazende keşke kaybetsem diyorum çünkü umudum her seferinde daha farklı şekilde kırılıyor ve çok yoruldum artık.
