ֶָ֢

Merhabaa, Mehir isimli gerçek aile konulu kitap yazıyorum daha yeni olduğu için büyütmeye çalışıyorum şans vermek ister misin hem belki ilgini çekebilir henüz fazla bölüm yok ama bölümler gelmeye devam edecek ♥︎
          
          not: dram ağırlıklı bir kurgudur ve içinde psikolojik unsurlar içerir şimdiden uyarayım skşdjxpemf
          
          https://www.wattpad.com/story/387150099?utm_source=android&utm_medium=link&utm_content=story_info&wp_page=story_details_button&wp_uname=hamsiKafaluNapin

Thanks for the follow dear (∩_∩)!!

dışarısı korku filmi gibi. ama hem de huzurun yuvası gibi. soğuk, fakat bu soğuk herkesi yakacak cinsten. harflere dökemeyeceğim bir duygu. buna rağmen bana evdeymişim hissini veren tek his.

dünyaya mı doğdun, dünyama mı muamma. gece mi boğuldu, gecede mi boğuldum müphem. kalbimi saran bu duyguların tarifi bana çok saklı, kırgın ama kırılmakta da haklı. zihnimde çözülmeyi bekleyen düğümler, gayret gösterilmeyeceğini fark etmişçesine kendilerini koparmaya başlamışlar. ellerimdeki kırık saplar, kalbimi saran dikenli tellerin süsü olmuş. umudum son kurşununu hedefine sıkmış, hedef şaşmış, kurban kendisi olmuş. yaşam inancı. yabancı bir duygu tekrar kıyıya vurmuş, parçalanmış.

belki gözlerin yüreğime sarılsaydı sıkıca, bu kadar ağlamazdı gönlüm sana sarılmanın özlemiyle. şimdi düğüm düğüm sana yazılan her satır. gözler dolu dolu, kelimeler fazla sessiz, fazla durgun. şimdi her satır seni anıyor yankılar içinde. tüm yıldızlar karanlıkta seni bulmak umuduyla yakıp kül ediyor kendilerini. içimden geçiyorsun be leylâ. içimden geçiyorsun da, yanımdan geçemiyorsun. gelsen bu gece keşke biraz. şöyle ruhun ruhuma dokunsa, gözlerim kapansa. senin yokluğun benim kâbusum. sen neredesin, şimdi nerelerdesin.

unutmuş gibi yaptığım her şeyi hatırlıyorum. biliyorum, her gece zihnimin içerisinde ki harlanan ateşin kaç eve düştüğünü. biliyorum, dağınık saçlarımla aynaya bakarken gözlerimi gözlerimdem kaçırdığımı. sık sık beni çoktan yakalamış olan bir boşluktan kaçıyormuşum gibi hissediyorum. ciğerlerim kanasa da ara sıra sonsuz dalışlar yapabileceğim uçsuz bucaksız bir okyanusun ortasındayım. hakkında konuşamadığım, yer veremediğim ya da elimi kaldıramadığım bir acı var. koşmak. çığlık atmak. parçalanmak istiyorum. umutsuzca kendimi yeniden keşfetmenin yararlı yollarını ararken, olduğum her şeyi bırakmak istiyorum. nefes alışım bana rahatlama getirmese bile, dünyaya uhrevi bir özgürlük tonunda bağırmak istiyorum. sürdürülemez olsalar bile kesinliklerimle el ele çok uzaklara gitmek istiyorum. kaosumla inşa ettiğim uçurum gibi omurgalarımdan aşağı yuvarlanmak istiyorum. ruhumda kötülük var. ellerimde yalnızlığın nasırlarını taşıyorum. hiç terk etmediğim hiçliğe geri dönüyorum. başarısızlığa mahkum. savaşmaya aşina bi’ hâlde.

dokunsalar ağlayacaksın.

cânımın içi, ben artık yaralarım iyileşince çıkartılan yara bandını istemiyorum. yalnızca ruhumu sev istiyorum. istiyorum ki, ellerin kalbime merhem olsun. yaralarım geçmesin ama ruhumu iyileştir istiyorum. içimdeki acıları al, sevgini koy oraya. çünkü ben nasıl sevilir bilmiyorum. kendisini bile sevmeyen bir kadınım ben. adım gibiyim, viranım. baksana bana, sana ev olamayacak kadar yıkığım. ellerini üşütecek kadar soğuğum. bir ateş yakar ısıtırım dersin, oysa pencereler açıktır. çatıdan yağmur damlaları düşer üstüne. üst kata çıkmak istersin, merdivenlerim kırıktır. anlıyor musun cânımın içi? viranımdır ben. sana iyi gelemem ama tüm bu lanet dağınıklığın içinde seni sevebilirim.

evim neresi bilmiyorum. senden başkası nasıl sevilir bilmiyorum. başkasına nasıl dokunulur, nasıl büyük büyük duygularla bir kalbe dokunulur bilmiyorum. ben senden sonrasını hiç bilmiyorum.

gülüşünde,
          nice
          bahçeler 
          yanar.