𝓃𝓊𝓇.

unutmuş gibi yaptığım her şeyi hatırlıyorum. biliyorum, her gece zihnimin içerisinde ki harlanan ateşin kaç eve düştüğünü. biliyorum, dağınık saçlarımla aynaya bakarken gözlerimi gözlerimdem kaçırdığımı. sık sık beni çoktan yakalamış olan bir boşluktan kaçıyormuşum gibi hissediyorum. ciğerlerim kanasa da ara sıra sonsuz dalışlar yapabileceğim uçsuz bucaksız bir okyanusun ortasındayım. hakkında konuşamadığım, yer veremediğim ya da elimi kaldıramadığım bir acı var. koşmak. çığlık atmak. parçalanmak istiyorum. umutsuzca kendimi yeniden keşfetmenin yararlı yollarını ararken, olduğum her şeyi bırakmak istiyorum. nefes alışım bana rahatlama getirmese bile, dünyaya uhrevi bir özgürlük tonunda bağırmak istiyorum. sürdürülemez olsalar bile kesinliklerimle el ele çok uzaklara gitmek istiyorum. kaosumla inşa ettiğim uçurum gibi omurgalarımdan aşağı yuvarlanmak istiyorum. ruhumda kötülük var. ellerimde yalnızlığın nasırlarını taşıyorum. hiç terk etmediğim hiçliğe geri dönüyorum. başarısızlığa mahkum. savaşmaya aşina bi’ hâlde.

dokunsalar ağlayacaksın.

cânımın içi, ben artık yaralarım iyileşince çıkartılan yara bandını istemiyorum. yalnızca ruhumu sev istiyorum. istiyorum ki, ellerin kalbime merhem olsun. yaralarım geçmesin ama ruhumu iyileştir istiyorum. içimdeki acıları al, sevgini koy oraya. çünkü ben nasıl sevilir bilmiyorum. kendisini bile sevmeyen bir kadınım ben. adım gibiyim, viranım. baksana bana, sana ev olamayacak kadar yıkığım. ellerini üşütecek kadar soğuğum. bir ateş yakar ısıtırım dersin, oysa pencereler açıktır. çatıdan yağmur damlaları düşer üstüne. üst kata çıkmak istersin, merdivenlerim kırıktır. anlıyor musun cânımın içi? viranımdır ben. sana iyi gelemem ama tüm bu lanet dağınıklığın içinde seni sevebilirim.

evim neresi bilmiyorum. senden başkası nasıl sevilir bilmiyorum. başkasına nasıl dokunulur, nasıl büyük büyük duygularla bir kalbe dokunulur bilmiyorum. ben senden sonrasını hiç bilmiyorum.

gülüşünde,
          nice
          bahçeler 
          yanar.

cok seviyorum cok seviyorum

yokmuşsun gibi davranıyorum ama yükün hiç inmiyor omuzlarımdan. 

yeri asla dolmayacak bazı boşluklar vardır hayatta. işte sen o boşluksun baba. yerinin asla dolmayacağı ve asla doldurmak istemeyeceğim boşluğumsun.

Sana gelmek, eve gelmek gibi.

Bu lanet hayattaki sanslarimdan biri oldugun icin tesekkur ederim