ङिUzaya Mühürlenen Gezegenङि

Bana, benzemen hoşuma koşuyor...

Mizanımı yerle bir eden sen... 
          Gözlerin...
          Gülüşün...
          
          Lan birlikte mezara girsek ne olur? Hadi, gel ölüme doğru koşalım, biraz senle.

Loş ışığın altında bana bakıp, gülümsersen...
          Ölmüşlüğün yüzü gider ruhumdan. 

Biraz daha ölsem, yaşarmıyım senin boynunda bir kaç saniye daha uzun?  ठि

Ellerin de, kaybolan izlerim... Beni mars topraklarına gömüyor.      ति

Karımda ki açlığın uzantısı, beyin hücrelerime doğru uzanıyordu...
          
          Canavarların sesini duyan yok.
          

Ölüm kesindir. Hayat ise daima değişkendir; rüzgârın esintisi, denizdeki dalga, hatta zihindeki düşünce gibi...
          
          
          Benim Balığım Yaşayacak | Ruth Ozeki

Şey olur ya...
          Eksikliğinin ne olduğunu düşünürsün. Ve ilk sırada kendin olduğunu fark edersin, bi duraklar derin nefes doldurursun ciğerlerine... 
          
           Şu salise; tam o an da bulunmaktayım, çocuk.
          
                                               कै 

“Güzel olan ne varsa kısaydı. Ondan sarılmalar saniyelik, ayrılıklar ömürlüktü. Gülümsemeler anlık, hüzünler eylül gibi uzundu.”  

"Ama kişinin korktuğunu kabul etmesi korkaklık mıydı?" बी