Zeynep

isimsiz kitabim icin kvote?

Ne çok yazıyormuşum buraya. Yazdıklarımda öyle boş beleş edebiyat yapmak değilmiş. Ne hissettiysem onu düm düz aktarmışım. En azından ben aylar sonra tekrar okuduğumda ne demek istediğimi anlıyorum. Çok garip. Aylardır girmiyorum da buraya. Bir şeyler yazmıyorum ama bu isteksizlikten. İstemiyorum. İlham gelmiyor. Bakıyorumda her şeyi bir kaygı, bir hüzünle yazmışım. Eminim bunları yksye bağlıyorumdur. Ama şuan yks bitmiş olsa dahi pek bir şey değişmedi. Koşullar bir şeyler değiştiğinde değil, insanın ruhu değiştiğinde iyi oluyormuş. Anladım. 

Dünya onu farketmeden önce daha güzeldi. Eminim bundan, inanıyorum buna. Çünkü ben ne zaman dünyayı farkettim işte o zaman bayramın kokusunu uğurladım hayatımdan. Şimdiki vakitlerde içimde bayram heyecanı var elbette, ama bu heyecan yeni değil. Çok eskilerde kalmış, unutulmaya yüz tutmuş duyguların açığa çıkma çabası. Biliyorum. Bir daha o eski bayramlara ulaşamayacağım. Babamın her sene aldığı pembe çantamı bir daha takamayacağım. Bayramlıkalrımı annemle değil, bu sene olduğu gibi kendim seçeceğim. Ama kendime söz. Elli yaşınada gelsem bayramlık almaktan vazgeçmeyeceğim. O şekerlerin tadı hep aynı olacak ama ben bir daha şeker yiyemeyeceğim. 
          Çünkü güzel şeker tadından değil, bayramın hissettirdiklerinden anlaşılır.

Karbeyazı tekrar düzenleyip kafamda oturtarak yazdım ve paylastım! 

Sürekli birilerinin yerine düşünüp üzülmek ruhu öyle yorgun düşürüyor ki insan sadece hiçbir şey düşünmediği yaz akşamına hasret çekiyor

Kimden gelir bu ses? Hayalet olmuş duygulardan mı gelir, hayalet bile olamayıp kayıplara karışmış hayallerden mi?

Yaşanması gereken günleri yaşamayı seviyorum. Sanki bazen, bazı günlerin özellikle yaşanması gerekiyor. Ağlaman gerekiyorsa ağlıyor, hüzünlenmen gerekiyorsa hüzünleniyor ve kendi kendine iyileşmeye çalışıyorsun. Yaşanması gereken günler yaşanınca insan sanki büyüyor. Bazı şeyleri daha net görüyor. Görmezden geldiklerini görmeye başlıyor. Susuyor bazen. Susması gerekiyor çünkü. Kendinin var olduğunu, bir insan olduğunu hatırlatıyor ve yola öyle devam ediyor. Gerçekten, yaşanması gereken günlerde iyi ki bulunuyoruz. Bunu iyi ki seçiyoruz. 
          Bugün, öyle bir gündü. 23.02.24

Yeni şeylere açık bir insan olmadığımı farkettim. Bir filmi sevdiysem onlarca kez izlerim, bir kitabı beğendiysem onlarca kez okur, altını çizecek cümleler illaki bulurum. Aynı yemeği yemekten sıkılmam, bir şarkıyı sevdiysem, dinlediğim zaman dilimi azalsa da playlistimden asla çıkarmam. Sevdiğim renk sabittir ve dönem dönem değişen zevklerim yoktur. Yıllardır en sevdiğim dondurma vişneli ve limonlu mesela. Bundan da sıkılmam. Yeni tatlar denemek istemem, yeni tarz kıyafet giymeyi sevmem. Burası bile! Yıllardır buradayım. Okuduğum kitap sayısı bir elin parmaklarını geçmez, dönüp dönüp tekrar okurum. 
          Dönüp dönüp tekrar yaşamak, her gün ne yaşayacağını bilmemenin verdiği huzursuzluktan çok daha konforlu. 
          Teşekkür ederim Allahım. 

Karbeyaz olduğunda.

Nasıl hissediyorum bilmiyorum. İnsan bazen bazı şeyleri bilmeyip aslında bilmediği duygular içerisinde de boğulabilir. Hangi durakta inmeliyim, bir durakta inmem gerekiyor mu, bir limanda mı beklemeliyim? Bilmiyorum. Hayatım boyunca bilinmezliğin kıyısında yüzeceğim. Ve boğulacağım belki de. Bir noktada yine buraya sığınırım şuan da olduğu gibi. Bir rüzgar beni burada durdurur. Kim bilir açıkta kalan yaramı burası kapatır otuz yaşında olsam bile. Ben yine bilinmezliğin içinde boğulan, otuz yaşında bir kadınken bile sığındığım liman bir ergen genç kız gibi wattpad olur. Bilmiyorum. Farklı hissettiren bu limandan bir gemiye biner ve bu bilinmezlikten kurtulabilir miyim, bilmiyorum.