Όταν ερωτευόμαστε παθιασμένα είναι σαν να κάνουμε καθημερινή χρήση κάποιου ισχυρού ναρκωτικού και ζούμε σε ένα κόσμο παραισθήσεων. Μοιάζει με παραισθησιογόνο φίλτρο που μας εμποδίζει να δούμε τις πραγματικές διαστάσεις των πραγμάτων.

Απογειωνόμαστε και αισθανόμαστε δυνατοί, άτρωτοι και ικανοί να κάνουμε και να καταφέρουμε τα πάντα. Είναι μια φάση που κάθε λογική υποχωρεί μπροστά στο μεγαλείο του συναισθήματος. Ζούμε ένα όνειρο που μας θολώνει το μυαλό, η δε επιλογή του αντικείμενου του πόθου μας, είναι ανεξήγητη και δεν υπόκειται σε κανένα κανόνα της λογικής. Είναι απλά μια χημική ένωση που συντελείται μέσα μας και η οποία έχει σαν αποτέλεσμα να μην μπορούμε να πάρουμε τα μάτια μας από πάνω του, να βρίσκουμε χαριτωμένα όλα τα ελαττώματα του, να ανεχόμαστε συμπεριφορές που σε άλλες φάσεις τις ζωής μας θεωρούσαμε απαράδεκτες, να οδηγούμαστε στις μεγαλύτερες θυσίες προκειμένου να είμαστε κοντά του. Αφήνουμε τη δύνη του συναισθήματός μας να εκτροχιάσει τη ζωή μας πολλές φορές ανελέητα, εγκαταλείποντας τα όνειρα και τους στόχους μας. Το ερωτικό μας πάθος μάς βγάζει εκτός εαυτού, βγάζοντας στην επιφάνια όλα τα καλά κρυμμένα αρνητικά στοιχεία της προσωπικότητας μας: εκνευρισμό, ζήλια, θυμό, φόβο, ανασφάλεια, θλίψη.....