Yüzüne karşı bağırarak, haykırarak özellikle başaramazsın hayatı boyunca yapamazsın kazanamazsın dediklerinde ve durmadan devam ettiğinde daha da güçlenmen gerektiğini anlıyorsun. Mesela o kişi karşımda kıvrandığında artık bir şey hissetmiyorum. İşi hallediyorum onun dışında duygular yok. Kötülüklerinin nedenini anlamıyorum zaten bunun için de zaman harcayamam. Herkes senin gördüğün noktadan bakmak zorunda değil, herkes seni alkışlamak zorunda değil. Sürünsen de yapsan da senin tek kurtarıcın önce Allah sonra da sensin. Fırtınalarda, rüzgârda yine bir yürüyüş yaptım iki üç saat falan önce. Baktım. Önceden acı veren mekânlara. Acı silinip atılabilir. En azından onunla yaşamayı öğrenince.
Koşmayı öğrendikten sonra, geçen yılını dağlarda geçirdikten sonra insan anlıyor; düz yoldaki engeller depresyon ile bazen dağlardan daha ağır geliyor. O yüzden fırtınada, mavi renk içinde ve ayrılıklardan kendime alev çıkartıyorum, ateş çıkartıyorum. Mecburum. Sürüncemedeki bir mecburiyet değil bu, zafer şevki bir şey. Bu ateş yolumu aydınlattıkça devam ediyorum.
