vantenia

Yatağın içinde, hiç bir şey yapmaya cesaret edemeden korkuyorum. Kafka'nın korkusu gibi değil; insanın evrendeki hiçliğiyle ilgili bir korku değil. Anlamsız bir korku. Zavallı bir böceğin vücudunda duyduğu ve anlamını bilmediği bir korku. Bitkisel bir korku.
          Beni korkutan bu yaşama içgüdüsünü göğsümden söküp atabilsem, ben de çekinmeden, gururla, kişiliğimi sürdüreceğim. Fakat eve dönmek bile beni, ne pahasına olursa olsun yaşamak isteyen bir solucan yapıyor. İnsanların, güneşin ve hareketin olduğu yerde ölüm kavramına daha kolay dayanabiliyorum.
          Eve dönünce, duvarlara, eşyaya sinmiş olan karanlık düşüncelerim üzerime saldırıyor: ölüme, evde katlanamıyorum. Meselenin derinine inince, beklediğini bulamazsan yıkılıyorsun. Bir silgi gibi tükendim ben. Başkalarının yaptıklarını silmeye çalıştım: mürekkeple yazmışlar oysa. Ben, kurşun kalem silgisiydim. Azaldığımla kaldım.

Yüzümü kınından çıkaran sensin
          Pencereyi getiren aklıma
          Sanki güzmüş
          Sevecenliğe sarınmak istiyormuş gibi
          Sanki canım
          Yüzümü sensin biriktiren kitaplara.

Şiir biter,
          
          Yollar biter,
          
          Yıllar biter,
          
          Aşklar biter,
          
          Hayat biter, Boşver çocuk boşver.
          
          Sen hep böyle insan kal.
          
          Vedalar ancak güzel yürekleri acıtır.
          
          Eğer yollar bir gün birleşicekse, kısmetinde varsa birleşir.
          
          Dünya çok küçük çocuk hemde çok... Yüzünde hep güller açsın kışa inat bahar ol, bahar ol çocuk.
          
          Acını yüreğinde sakla kimselere anlatma
          
          hep eksik kal, eksik kal çocuk. Hasretin yüreğini sızlatsın, sancılarınla
          
          mutlu ol, mutlu ol çocuk. İyiliğini eksik etme gönlünden hep iyi kal, iyi kal çocuk.
          
          Buz dağlarına inat güneş,
          
          Geceye inat ay,
          
          Dikene inat gül,
          
          İnsana inat hep insan kal çocuk..

Geçip gitti, yok oldu.

beni bunca saracak ne vardı,kanıma girecek
          gözbebeklerime oturacak
          bir senfoni gibi kulaklarımdan eksilmeyecek
          ne vardı hiç karşıma çıkmasaydın
          bu kör olası gözler görmeseydi seni
          ne vardı güzelliğini hiç bellemeseydim
          bir dua gibi bellemeseydim adını
          ne vardı bütün gece gözlerimi tavana dikerek
          seni düşünmeseydim...
          Belki karşımda değilsin,yanılıyorum
          bu gözler senin gözlerin değil
          aldatıyorlar beni
          karanlığın gözleri olmalı bunlar
          bana böylesine keder veren
          gülmeyi,yaşamayı haram eden
          bir karanlığın gözleri olmalı...
          Öyleyse sana hiç yaklaşmayacağım
          Yalan bu geçici sevinç,bu nur,bu ışık
          bu karanlığın ortasında yanan alev gözler
          bu bir kadeh içki aydınlık
          
          Ne dedimse inanma!
          Seni değil kendimi kandırıyorum
          Sen istediğin kadar varlığın kendisi ol
          Ölümsüzlüğün ta kendisi
          Ben günden güne yok olmaktayım
          Bütün ışıkları kaldırıp attım bir yana
          Anlamıyor musun?
          Gökyüzü güneş olsa
          Sende Karanlıktayım . . .
          
          Ümit Yaşar Oğuzcan

“önce kelime vardı, bilirsiniz. bütün bu virgüller, ünlemler sonradan gelmedir.”

İnsan anlatmak istiyor albayım; böyle budalaca bir özleme kapılıyor.

Acıyı dışarı vur, dışarıdan gelenler sadece acıdan ibaret.

Kendimi olmak istediğim gibi göremiyorum. Kesik kesik hissedebiliyorum. Kafam kaçık, aklım açık mı belli değil. Açık bir zihnin rüyası yaşayabilir mi o da bir istisna. Tüm bu eksiklikten kaçacağımı biliyorum. Ben kaçacağım. Korkusuz bir yolu ardımda bırakıp haklı olduğumu herkese kanıtlayabilseydim keşke ama bu kadar ölüyken bunu yapmak çok zor. Her gece kuşlar uyandığında ve ben uyumaya dalmadan içimdeki çöküşü net hissedebiliyorum. Zihnim durmuyor, düşünmek bana acı veriyor. Eşsiz olmak mutlu etmiyor sadece yalnız hissettiriyor. Yardıma ihtiyacım var ama bilinmezliğimi anlayacak kadar acı yaşamış kimseyi tanımadım. Aklım durmuyor, düşünmek canımı yakıyorum .  Geceleri misafir olarak gelen düşünceler bedenimi terk ederken, umudumu da alıp götürüyor.  Üzgün ​​olamam.  Kendimi göremiyorum.

kendinden veriyorsun ve durmadan eksiliyorsun. oysa bazı insanlar oldukları gibi kalarak, elde ederler istediklerini. ben kanımı damla süzerek veriyorum. *
          
          tehlikeli oyunlar, sayfa 158