‎☠

belki

@Kafam-bozuk  asikmisinbana

@itolit  sen gibi 

insan korkunç.

dünya ağır.

burda üşüyorum.

Biri benden alsın beni,
            Bir başka ben versin yerine.
            Yorgun, paramparça, kırılmış değil;
            Yeniden doğmuş, küllerinden dirilmiş bir ben...Ama biliyorum, kimse gelmeyecek.
            Kimse elimden tutmayacak.Çünkü herkes gitmiş, ben kalmışım.Ve belki de en büyük ders buymuş:Kendi kendini taşımayı öğrenmek,Kendi yaralarını sarmayı bilmek...O yüzden,Biri benden almasa da beni,Ben kendimden,vazgeçmeyeceğim.Yanlış istikamet mi?Dönerim.Tutunduğum dallar kırıldı mı? Yenilerini bulurum.Yol uzun, yol zor ama ben varım.
            Ve bu kez kendim için yürüyeceğim.
            
            

Tam her şey yoluna girdi derken, bir bakıyorum yolda bile değilmişim. Üstelik, hiçbir zaman tamam edememişim hiçbir şeyi. Yorulmuşum, adım atacak mecalim kalmamış. Yol­dayım ama yanlış istikamette. Sahiden iyi gidiyor diye düşündüğüm her şeyi, ellerimle ziyan etmişim. Ömrümü de...Suçlu arıyorum, sebep arıyorum yok. Bana benden daha büyük düşman hiç olmamış. Tutunduğumu zannettiğim her dal, emanet­en bana tutunmuş. Sarıldığım her el, sırtımda dermansız bir yara ile beni benimle bırakmış. Herkes gitmiş ben kalmışım.Yutkunamıyorum. Biri benden, alsın beni.

bizim yolumuz hep taşlıdır füsun. herkes bir kıyıya sığınırken biz dalgaların arasında kalırız. biz güneşe değil, ay ışığına bakarız. çünkü yalnızlık, geceyi sever. biz sustuğumuzda bile çok şey söyleriz, ama duyan olmaz. şehir ne kadar gürültülü olursa olsun, bizim içimiz hep sessizdir.füsun, biz o kadınlardan değiliz. bizim hikayelerimiz anlatılmaz, dinlenmez. ama yine de bir gün bir yerlerde bir ağaç gölgesinde oturup gözlerimizi kapattığımızda, belki rüzgar anlattıklarımızı taşır. o zamana kadar, kendi sessizliğimizde kayboluruz.

biz o kadınlardan değiliz füsun. Ellerimiz birine dokunmak için değil, hayata tutunmak için var. saçlarımızın boyu değil, ruhumuzun derinliği önemlidir. bizim adımız, şairlerin dudaklarında değil; sokakların duvarlarına yazılır, yağmurla silinir. kimseye anlatamayız en sevdiğimiz mevsimi, çünkü kışın beyazında kaybolmuşuzdur, baharın çiçeklerinde bir mezar ararız.