vezruas

Hayatımın en tatlı baharı Mira’m.

hayirsizrupi

Kurban olurum
• Reply

vezruas

Bir hayal kurmuştum. Beni çok iyi anlayabileceğine inandığım bir insanın hayali. Boş bir kalıp vardı zihnimde sanki ve onunla dolduracağıma çok emindim. O kendini göremezken bile ben ayna oldum. Göstermek için elimden geleni yaptım yapmasına da, suç kimsede değildi. O kördü en başta göremezdi ve bunu benden gizlediği için fark edemedim. Sonra zaman geçti ve o hayalimdeki şeyleri ona anlatmadan hissettirdim. İnandırdım, güven verdim… Ki hiç de güven duygusuna inanmayan bir kadınken yaptım bunu. Neyimeydi benim bunca terane emin değilim. Sadece istedim ve istediğimi alana kadar duramadım. Körlük bulaşıcıymış (: Her zaman düşünüp tartsam da yolun sonunu, ben bu sefer burnumun ucundaki uçurumu göremedim. Düştüm ama tek başıma değil, onu da düşürdüm. Öyle bir hal aldı ki bu durum içinden çıkamaz oldum. Bendim o hayali kuran, ben inandırmıştım, ben umut olmuştum, ben umut vermiştim. Her duyguyu gösterip kör olan bir adama ömrüm yettiği kadar hissettireceğime dair yemin bile etmiştim. Sonra ben yok oldum. Öyle bir yok oldum ki, ölüler bile böyle yok olamazdı. Hiçbir cansız beden, benim kadar ruh olamazdı. Biraz daha zaman geçti ve o, çok afalladı. Uçmayı da düşmeyi de bilmiyordu sadece beni bekliyordu. Ben hallederdim ben bilirdim çünkü. Ama ben yoktum ki artık. Bilemezdim, hayır bilmek istemiyordum artık. Acı çektim. Bu öyle bir acı ki tek bir beden değil bir sürü bedenden bana kalan bir acı oldu. Bu acım öylesine kanadı ki, hiçbir yaranın kanayamayacağı kadar kanadı. Ben kanattım ben kestim ben bitirdim yine. Sonunu göremediğim yollara adım atmazken şimdi kendi sonumu yazmıştım. O ise bilmiyordu bilemezdi. Büyük bir cehennem yaşarken ben, ona sadece ateşin sıcaklığı ilişti ve yine göremedi (:

vezruas

Birbirine aşık iki insan varsa da bu tabloda, baktı gördü ki birinin uyumsuzluğu tuvali bozuyor, o zaman o rengin silinmesi gerekir. Orada uyumsuz olarak görünsede bir yerlerde, bir şekilde onu bekleyen fırça da, ressam da tuval de vardır. Hayallerimizin renksiz kalmaması ve körlüğümüz yüzünden renkleri göremediğimiz için ağıt yakmak yerine, hissedebildiğimiz tuvallerde kendimizi yaşayacağımız renklere karışmak umuduyla… Ve son olarak unutmayın ki bazen biz kadınların bir şeylere karar vermesi gerekir. Olması gerekeni görerek uyumu yakalamaları gerekir çünkü başka bir hayatları yoktur, başka şansları da yoktur hata payı sıfırdır. İşte bu yüzden o cehennemde baharı açtırdım. Bir şeyler yapmam gerekti ve yaptım. Değişmedim, değiştirdim benden daha ne kaldıysa. Değişimden ve yabancılıktan korkan herkese ithafen; hayat böyledir basittir ve sadece kendi rengini bulman gerekir. Mavi. Ölüm,tutku, leke, acı, sevinç, huzur, ihtiras, pişmanlık, umut, mutluluk, hissizlik, kayboluş, yeniden doğuş, vazgeçiş ve en çok da araftır. Kurduğunuz hayallere kapılmayın (: Arafınıza direnmeniz dileğimle.
• Reply

vezruas

 Kurduğum hayal gerçek olsaydı nasıl olurdu çok merak ediyordum çünkü koşulsuz huzur ve mutluluğu yaşayacaktım, yaşatacaktım. Zaman geçerken beni çok değiştirmiş. O bilmiyor ama ben istemiyorum. O hiçbir zaman bilmedi ben hiç sözümde durmadım. 
            Ve o hiçbir zaman anlamadı göremedi çünkü kördü. Ben her zaman Maviye inandım. Maviyi acı bildim, maviye sevinç kattım, mavinin huzuru getirdiğine inandım. İşte bir hayal kurmuştum bir zamanlar. Çok masumdu çok içtendi ve basitti en basitinden bir hayaldi. Bahar gibi, zambak ve papatyaların getirdiği huzur gibi bir hayaldi. Yaralı bedenlerden oluşmayan, tatlı bir hayaldi. En çok mavi rengin ruhlarımıza bulaştığı ve yaşamayı hissettirdiği bir hayaldi. Bazen çok fazla uyuma kapılmak da, çok fazla hissetmek ve ruhların muazzam bir renk uyumuna sahip olmasıda yetmez. Herkes de her şeyi bulmaya çalışmamalı ve tamamen kendimizi teslim etmemeliyiz. Ya karşı taraf çöker ya da hayatı çökertir. Denge olmalı eksisi ve artısıyla. Ve bazen o dengenin teraziside şaşar işte olabilir, olmaz değil ya. Hayat değişir insanlar değişir istekler değişir ve en çok da olması gereken doğrular değişir.
• Reply