seungmong

Acı içimi kaplayıp beni boğduğunda…

“Zaman hiçbir şeyi çözemedi. Herkes hayatına geri döndü. Ama ben aynı yerde sıkışıp kaldım.”

“Sevdiğin birini kaybettiğinde her şeye inanmaya hazırsındır. Ruhlar, cennet, reenkarnasyon gibi şeyler. Her şey. Artık acıdan kurtulduklarına göre istedikleri her yere uçuyor olmalılar. Burada istedikleri tüm yemekleri yiyip neşeli hissediyor olmalılar. Onların hasretini çekersem belki rüzgar olarak döner ve beni okşayarak yanımdan geçerler.”

“Dünya seneyi dönerken onun sükûnetle not aldığı tarihler vardı. Kendi doğum günü ve öyle ya da böyle katıldığı olaylarla özel hâle gelen her gün. Bir öğleden sonra, daha önemli bir günün varlığı aklına geldi. Kendi ölümü. Yılın diğer günleri arasında sinsi, görünmeden yatan bir gün. Ama varlığı onlar kadar kesin.
          Ne zamandı?”

Aklıma düşüyor yüzün gülümser gibi ayrılışın
          Artık sayılı zaman değil müebbet yalnızlığım

Duyduğum her şarkı dokunurcasına
          Acım gülüşümden okunurcasına
          Her gün biraz daha yok olurcasına
          Nasıl özlüyorum seni

Ruhumun kederinden
          Gözlerim yaşla doldu
          İnliyorum derinden
          Bana bilmem ne oldu

“Annem bana bir kere demişti ki, bana ait olmayan bir şey bulursam hemen sahibine geri vermeliymişim. Acı, ağrı, öfke… Hiçbirine alışamıyorum. Hiçbiri bana ait değil. O yüzden hepsini geri vereceğim. Hepsini bir bir geri vereceğim ve bu cehennemden kurtulacağım.”

gözyaşlarımın mektubu

“O kişi dehşet ve acı kokusu yayıyordu,
          ölüm için hasret çekmesine yetecek kadar.”