nora

Uyumaktan korkuyorum. Kinyas'ın kabusları! Belki de kan kardeşimin dediği gibi eve dönmeliyim. Hayatta olduklarını tahmin ettiğim ailemi görmeye gitmeliyim. Belki de vurmalıyım kendimi.
           Kinyas gitti, Kayra kaldı. Kinyas gitti, hayat kaldı.

Ve gittim... Eğer kabullenmemiş olsaydım o gün içimdeki deliliği ve normal hayata ani dönüşü, bugün kurmuş olduğum ailemle Monopoly oynuyor olurdum. En büyük hatam sigara içtiğimi inkâr etmem gibi, delirdiğimi de inkår etmem oldu. Beynim bir et parçası olarak dayanamadı bu delirmelerime ve ani geri dönüşlerime. Kaldıramadı genişleyip daralmaları. Ya deli olduğumu itiraf edip tedavi edilmeliydim ya da normal olduğuma kendimi ikna etmeliydim. Bir tercih yapmam gerekiyordu. Ben ikisini de seçtim. Yani hiçbirini! İkisiyle de yaşayabileceğimi düşündüm. Ancak kararım geleceğim için çok büyük ve belirleyici bir hata oldu. Sürekli kilo alıp veren bedenlerdeki sarkmalar, çatlamalar, zihnimin, bilincimin sınırlarıyla sürekli oynamamdan ötürü beynimde oluştu. Geri dönülemez bir noktadaydım o günden birkaç ay sonra. İki değişik Kayra'yı kabul etmiştim. Ve ikisiyle de başa çıkabileceğimi düşünüyordum. Tabii hayatımın ikinci büyük hatası da fazla nazlanmadı ortaya çıkmak için. Hesaba katmamıştım o her şeyi dışarıdan seyreden üçüncü Kayra'yı. Hiçbir duyguya, fikre dahil olmayan Kayra'yı unutmuştum. İçimde bir stadyum dolusu adam vardı. Ve ben saymaya daha yeni başlıyordum.
          
          Birinci Kayra, ikinci Kayra, üçüncü Kayra...

Tabii bilmiyorlardı sayısını unuttuğum kadar insanın hayatını mahvettiğimi. Bilmiyorlardı annemi, babamı kahrettiğimi. Bunlar bir yerlerde suç olmalı! Bir yerlerde insanları hapse atıyor olmalılar. Başkalarını öldüresiye üzdükleri, derin mutsuzluklara ittikleri için. Belki cinayetlerin değil intiharların azmettiricileri oldukları için cezalandırılması gerekir birilerinin.

Bilemezlerdi ismimim Kayra ve beni hayatta tutanın ölüm olduğunu.

"Kayra, 'ne kadar yalnızsan o kadar uzağa gidersin. Ne kadar terk edersen o kadar ölürsün!' demiştik. Hatırlarsın... Seni Abidjan'daki otel odanda gördüğün rüyalardan uyandırdığım için pişman değilim. Ama bil ki, zihnin cehennemindir. Sonsuza kadar yaşayacak. Senin gibi. Öldüğünde ise sen orada olmayacaksın, ne yazık ki!"

Konuştukça gözlerinde düşüyorum 
          Nolur ört üstümü anne çok üşüyorum

Dünyanın affına sığınmak en büyük hata

Her damla parlıyordu gecede şimdi gel ve hecele beni
          Öfke bana mı özel yoksa kör bu ecele de mi?
          Burası körebe şehri haydi sende sobele birini
          Son görüntüm olur karanlığım keser sesi

Kinyas'ı yanımda götürdükten sonra her yer aynıdır.

Hiçbir yere ait olmayanları iyi tanırım, her yere aitmiş gibi davranırlar. Ama uyuyabilmek için yapmayacaklari şey yoktur. Yalanlarını kendilerine unutturmak için...
          Kinyas ve Kayra