神

heaven is a place on earth with you. *

yorgunum ve ağrılar

Ppdeki kız kim, nerden buldun ya da?

aynı gökyüzünün altında ben ip atlarken o atladığı iple kendini asmayı düşündü

when you let me start to love you,

bebisim nerdesin? 

sarı laleler,

bir saniye ne 

“sen sabahlar ve şafaklar kadar güzelsin, 
          sen ülkemin yaz geceleri gibisin, 
          saadetten haber getiren atlı kapını çaldığında, 
          beni unutma. 
          ah! saklı gülüm!
          sen hem zor hem güzelsin.
          şiirlerimin ılıklığında açılmalısın. 
          sana burada veriyorum hayata ayrılan buseyi,
          sen memleketim kadar güzelsin. 
          ve güzel kal.” 

derin bir inleme. geçmişten gelen acı bir çığlık. dört duvar arasında hapsolmuş küçük umutlar.. gözleri sürekli uzaklara dalan, geçmişin acı gerçeklerinden kaçtıkça daha çok sürüklenen küçük bir kız. şimdi hangi umut ışığına bel bağlasa yüreği, çıkmaz bir sokağa girmiş gibi yönsüz, körler ülkesindeki esirler kadar çaresiz. keşkelerle dolu bir geminin güvertesinde yükü olarak pişmanlıkları var ellerinde. şimdi hiçbir şeyin ifade etmediği, her şeyin son bulduğu, dönüşü olmayan bir yolda. sarmaşıklar gibi dolanıyor ayaklarına; bataklık gibi içine çekmeye çalışıyor. uzaklardan sesler geliyor kulağına lâkin bu sesleri ondan başka duyan yok. her şeyden ve herkesten bıkmış, gittiği her yerde yolunu ve yüreğini aydınlatacak birini aramakta.
          
          içinde garip ve bir o kadar da kasvetli bulutlar; kaçmak istiyor kimi zaman, uykuyu buluyor kaçış yolu olarak. düşlerinin ışığı sönmüş, feri gitmiş gözlerinin. kapanıyor gözleri usulca.. umutsuzluğu doruğa, umudu dibe vuruyor. durmadan ben sıkıntıyım diye söylenip kendini kör bir kuyuda kalmış ve sonsuza kadar orada hapsolmuş gibi hissediyor.
          
          kalp, deniz; dil, kıyıdır. denizde ne varsa kıyıya o vurur. anlatmak istiyor her şeyi fakat yüreği yorgun. anlatmadan anlaşılmak istiyor zira artık mecali kalmamış. 
          
          gölün ortasında yolunu kaybetmiş, ters dönmüş bir şemsiye gibi ellerini açıyor semaya; pişmanlıklarını silmek, sildirmek istiyor çaresizce. içinde bir umut doğuyor; yağmur yağmaya başlıyor. silkelenip kendine geliyor, etrafına kısa bir süre bakındıktan sonra anlıyor umut ışığının hiçbir zaman sönmediğini.
          
          sonbaharda yaprakları sararan ağacın,
          baharın gelmesiyle tekrardan yeşerdiğini unutmuyor hiçbir zaman.