"Annen'in gözlerine sahipsin. Ama bir farklılık var Harriet, annenin gözleri her zaman neşe, mutluluk, parıltılıkla doluydu. Eh, her zaman mutlu değildi tabi, ama gözlerine bakmak insanı mutlu ederdi." Sesi sakıncalı bir şekilde kısıldı, sanki söyleyip söylememek arasında kalmıştı ama Harry zaten biliyordu. "Seninkiler ise... farklı. Mutlu olduğun zaman elbette gözlerin neşeyle parıldıyor ama orada- Tanrım, bunu nasıl söylebilirim ki?... oradaki karanlık asla yok olmuyor."
Biraz sabredersek sonuçlarından memnun olacağımızı umuyorum.