•

panosu güzel bir eleman daha ayrılmış bu diyardan.

Bazen kendimi karşıma alıp konuşmak istiyorum neden bütün bu olanlara izin verdin diye.

kendime not;

Acı çekiyorum. Farklı bir acı bu. Hiçbir nedeni yok gibi dururken o kadar çok nedeni bir arada tutan bir acı ki. Anlatamıyorum. Anlatsam ağlarım, ağlarsam gülerler. Kırıldığım her saniye büyüyor içimdeki o boşluk. Siz hiç elinizde olmadan üzülmeye mahkum ettiniz mi kendinizi? Gökyüzüne bakarken takıldığınız taşı önemsediniz mi? Uzun uzun konuşmak isterken içinizdekileri sessizce haykırmak geçerken aklınızdan, sesinizin çıkmadığı oldu mu hiç? Benim oldu işte. Hiç geçmedi ki üstümden. Bildiklerim, işittiklerim öyle çok yük oldu omuzlarıma. Taşıyamıyorum sanki artık onları. Her geçen dakika gülümsemek salak salak mutluymuş rolüne bürünmek öyle zor geliyor ki bazen. Unutuyorum kim olduğumu. Hiç bilemedim ki zaten. Sessizce fısıldıyorum rüzgara içimdekileri sessizce çığlıklar atıyorum, ne duyulduğum oluyor ne görüldüğüm. İçimdeki o sessizlik bitiriyor beni. Ölüyor gibiyim birilerin el uzatmasını dahi beklemiyorum. Artık bu zifiri karanlık olan boşluk o kadar derin ki içine çekiyor beni. Nefes alamıyorum, hareket edemiyorum o boşlukta yaşıyorum gidiyorum öyle... 

Bu dengesizliğimden nefret ediyorum. Bu davranışlarımdan ve bu tavırlarımdan. O kadar planlayıp da her şeyi oluruna bırakmaktan. Her şey kusursuz olsun diye uğraşmaktan. Kendime söylediğim yalanlardan. Herhangi basit bir olayı bin defa kafamda kurmaktan. Sürekli kendimi yormaktan. Tüm hatalarımı bilmeme rağmen bir türlü doğrusunu yapamamaktan. Hiçbir şeyden tam anlamıyla emin olamamaktan. Ben artık kendime katlanamıyorum. Bir başkasının bedenindeymiş gibi hissetmekten kendimi alıkoyamıyorum.  

bin şahit isterim gerçekten iyi olduğunu bilmek için

eski neşem yok.

kendime not;

sonuçta mutlu gibi görünüp her gece ağlayan insanlarız.

İhitiyacım var dizlerinde uyuyup sakinleşmeye..