@viraneoIdum
Merhabalar kitabım hakkındaki fikirlerinizi duymak isterim ^_^
https://www.wattpad.com/story/375286571?utm_source=android&utm_medium=link&utm_content=story_info&wp_page=story_details_button&wp_uname=Seojiin
Uzay'ın Maviyıldızı mı? Yoksa Maviyıldız'ın Uzayı mı¿
Yani ne bileyim incinince nasıl baktığını, kaçmaya çalıştığında boynunu nasıl kaşıdığını, köşeye sıkışıp edecek iki kelam bulamadığında görünmez olmak için o elbisenin yakalarıyla oynadığını, uçuşan çiçek tozları yüzünden hapşırdığını, yinede en çok ilk baharı sevdiğini, lakin üşüdüğünü, yaz kış mütemadiyen üşüdüğünü, çayına beş kaşık şeker attığını… Hakikatte sevgili sayılmamız için benim bütün bunları biliyor olmam lazım.
Olma virane haksızlık etme kendine
“Bilmiyorum,” diyerek güldü, “yalnızca sevdim seni. Çünkü senin gibi yaşayan, nefes alan bir kadının değil, bir taşın kalbini eritmeye yetecek kadar çok sevdim seni.”
Herkesin, yanına gitmek istediği birileri vardır. Gecenin üçü,
Sabahın körü,
Hatta cehennemin dibi olsa bile.
Parça parça bu ömrümü verdiysem en güzeline feda ettim.
Kırık, dökük bu kalbimi ettiysem en özeline heba ettim.
Ağlamadan, sızlamadan gittimse en büyüğüne veda ettim.
Utanmadım söylemeye hakkımı en değenine helal ettim.
Öğret bana, nasıl unutulur düşünmek?
O zaman güzelliği daha çok çıkar ortaya.
Güzellerin yüzünü öpen mutlu maskeler, kara
olduklarından, biz sanırız güzeldir sakladıkları. Sonradan kör olan unutamaz daha önce gördüğü değerli hazineyi. Bana eşsiz güzellikte bir kadın göster; güzelliği, kimin ondan da güzel olduğunu hatırlatmaya bir vesile olur ancak. Hoşça kal; unutmayı bana öğretemezsin.
Kendimi izliyorum. Bunu daha önce yapmıyordum. Yeni edindiğim özelliğim bendeki yalnızlık duygusunu arttırıyor. Seyahat etmeye başladım. Şehrin her yerini geziyorum,vagonlara girip çıkıyorum. Buralarda kimse yok ama her yerde insanlar var. Zaman daha farklı akıyor. Güneş uykuya gidiyor ve geceyi bize hediye ediyor. Masumiyetim hayaller kuruyor. Burası çok uzaklarda,kimse yerimi bilmiyor.
Hepsini gördüm. Işığın ne kadar uzağa gidebileceğini, neyi seçtiğimi, neye ihtiyacım olacağını gördüm. Bu yeterli, daha fazlasını isteyemem. Hepsini gördüm, daha fazla görecek bir şey yok.
Karanlıkta bir kopya bulmuştum, içimdeki zevkin ozalit kopyası. Tam olgunlaşmış siyah zambaklar var burada. Bunları daha önce görmemiştim ama kuşağımın en iyi beyinlerinin çılgınlıklarla yıkıldığını, histerik çıplaklıkla yalnız kaldıklarını gördüm. Paralarını çöp sepetinde yakanlar, dehşeti duvarlarından dinleyenler...
Saçlarınla konuşuyoruz, biraz gül kokuyor. Ama daha çok kül.
Biz
o zamana kadar
o kadar karışacağız ki birbirimize,
atıldığımız çöplükte bile zerrelerimiz
yan yana düşecek.
Toprağa beraber dalacagız.
Ve bir gün yabani bir çiçek
bu toprak parçasndan nemlenip filizlenirse
sapında muhakkak
iki çiçek açacak :
biri sen, biri de ben.
Ben
daha ölümü düşünmüyorum.
Ben daha bir çocuk doğuracağım
Hayat taşıyor içimden.
Kaynıyor kanım.
Yaşayacağım, ama ,çok, pek çok,
ama sen de beraber.