Tolga

Kafamı salladım."Şansımı denemek istemiştim,tuttu."
          
          "Tuttu?"
          
          "Şansım sensin," dedim. "Seninle tanışmış olmak. Hayatta yüzüme gülen tek şey bu, başıma gelen tek güzel tesadüf bu."

"Geceden ayrılacağım," dedim bir anda. "Şimdi. Az sonra.Her ne haltsa. Bunu daha fazla yapamam. Böyle olmaz. Daha fazla bunu yaşamasına izin veremem. Daha fazla sözler verip çiğneyemem. Belgrad'a gidersem seni aramamı söylemiştin, değil mi? Beraber gidelim ve beni rehabilitasyon merkezine yatır. Böyle bir boktan kurtulabildiğim yok. Hayatımı geri kazanmam lazım."

"Benim güzel bebeğim.Biliyor musun,beni nasıl iyileştiriyorsun."
          
          
          "Benim güzel gözyaşı dökenim.
          Biliyorsun,beni nasıl iyileştiriyorsun."
          
          
          -Hazel noya/Ahveb

tolga akat romanov

12 ya da 22 fark etmez. acımasızlığı hep aynı.
          
          Baba,baba,baba... Söylesene ona, ya da gel anlat artık bana. Konuşalım artık...
          
          Küçük bir çocuk,belli ki dünyası başına yıkılmış. Ve dudaklarından çıkan tek cümle: "Ben sana ne yaptım?"
          
          Babalar hep çocuklarını incitir zaten,diyorum bir yalana kendimi inandırmak için.
          
          Yoksa ben de çok iyi biliyorum,her hikayenin baş kahramanının acıları aynı değil.
          
          Bazıları şanslı doğar sadece.
          
          Bazılarının ise geçmesi gereken sınavlar vardır.
          
          Bazı gecelerde ismimi bile hatırlamıyorum. 
          
          Belki de bu yüzden,geriye kelimeler kalana kadar burada tüketeceğim tüm zamanımı. Çünkü sabah bir uykumdan uyandığımda,geriye hiçbir şey kalmayacağını biliyorum. Eğer şanslıysam... Hiçbir zaman şanslı birisi olmadım,diğer çocukların salıncakta sallandığı yaşlarda kafamın içinde elinde kemerle yürüyen büyük bir şeytan besledim.
          
          Ve bunun için,tesekkür ederim sana baba.
          

"Kalbimin yarısı,kalbimin yarası;saat üç yirmi bir,saçların dagılmıs yastıga, ay ısıgı vuruyor yüzüne ve biliyorum gökyüzü de sana bakarken derin bir nefes çekiyor içine. Mezar kazmıs ay kendi ısıgına,sırf senin yüzünden. Sevgilim,o kadar güzelsin ki bunu bilemezsin sen."

Sonra küçük bir kızla tanıştım. Öyle güzeldi ki,güneş doğarken bile sadece onu izledim. içerisi karanlıktı,onu içeri almak istemedim ama elimdeki kana,sıçramış zehire rağmen öyle sıkı sarıldı ki; bir daha güneş hiç doğmadan da olur, ben kendi güneşimi buldum, dedim.

"Canını gerçekten çok yaktılar,değil mi?" Birşey diyemedim,gözünün dolduğunu gördüm ve bu benim de gözlerimin dolmasına neden oldu,bunu fark ettiğini biliyordum. Dudaklarını tekrar yanağıma bastırdığında,"Merak etme," dedi söz verir gibi. "Ben artık buradayım."

Merhaba, iyi geceler. Amacım sizi rahatsız etmek değil asla, bu bir reklam değil, bütünüyle bir davet mesajıdır. Eğer siz de dilerseniz, kitabıma davet etmek için panonuza bir davetiye bırakmak istedim. Bu toplu bir mesaj değil, sadece gerçek okuyucu olduğunu düşündüğüm okuyucuların panosuna bıraktığım bir iletidir. Eğer ki; sayılar ön yargınız değilse, sizin için en önemli kriter kaliteli bir kitap okumak ve kitabın sonunda yazarın hissettiklerini size hissettirebilmesi ise, kitabıma gelmenizi, duygu ve düşüncelerinizi öğrenmeyi ve varsa eleştirinizi duyabilmeyi çok isterim. Rahatsız ettiysem kusura bakmayın lütfen. Geri dönüşünüzü bekliyor olacağım. Sevgilerle.❤️

"Ağabeyim benim için bir ev gibiydi. Kendi evimden bile kaçarken sığınabileceğim tek kişiydi.Annem her zaman yanında rahatça gülebildiğim değil,anlayabildiğim kişiyi hayatımda tutmam öğütlerdi ve o kişi benim için sadece ağabeyimdi.
          
          O da gitmişti."