scofield

Arkadaşım beni çıkardıktan sonra apar topar yurda döndük, digerleri de hep ne olduğunu sordu ama cevap veremedim, ne diyeceğimi de bilmiyodum ki. Ondan birkaç gün, her sey üstüme üstüme geliyordu, derslerde sürekli başım catlicak gibi oluyor, yemek yiyemiyordum. Sınava da kalmış iki ay, elim ayağım birbine dolaşıyordu korkudan. Sınıf hocam halimden şüphelenmis olacak ki beni rehber hocaya söylemişti. Üç gün boyunca her gün rehber hocasının yanına gittim ama anlatamadım, zaten bu denli beni etkilemis olması bile saçma geliyordu. Günler yine aktı ve araya bir hafta falan girdi. Yine bir cumartesi ve herkes çarşı izninde. Ben yurttayim tabi. Kitaplarımı alıp okul kütüphanesine gideceğim can sıkıntısını bastırmak için. Eşyalarımı alıp yurttan çıktım, az yürüdükten sonra bizim müdür yardımcısının sesini duydum, yüksek sesle gülüyor kahkaha atıyordu. Kafamı kaldırıp oraya baktığımda yine onu gördüm, yine bedenimden tarifsiz bir ürperti geçti, ellerim titriyordu. Müdür yardımcısına güvenerek yürüdüm epey, tam yanlarından gecektim ki müdür yardımcısı bana seslendi. Kafamı çevirdim ve baktım. Elindeki poşeti bana uzatıp odasına götürmemi rica etti. Poşeti elinden alıp geçiyordum ki onun sesini duydum. " Hocam sizin öğrenciniz mı?" Diye saçma bir soru sordu, amacı tabii ki de adımı öğrenmekti. Bunu da sonradan bana söylediğinde öğrenecektim. Hoca kafasını salladı ve elini omzuma attı "nergis başarılı öğrencilerimizden." Dedi. Büyük bir rahatsızlık uyandı içimde, adımı öğrenmesi beni tiksindirici derecede rahatsız etmişti. "Nergis, " dedi gülümseyerek. Hoca sonra ona döndü. "Nergiscim Eray ortaokul öğrencim." Kafamı salladım sadece midem bulaniyordi. Paranoyalarim öyle basmıştı ki biraz daha beni orada tutsa bayılırdım. Neyseki beni bıraktı ve hızımı anlayamadığım adımlarla uzaklaştım oradan. Poşeti müdür yardımcısının odasına bıraktıktan sonra yine yurda döndüm, dışardan bakıldığında tatlı bir tanışma hikayesi gibi görünuyordu, ama dedim ya ruh hissederdi felaketini.

Öyle öyle günler aktı gitti, ailem çarşı iznine çıkmama pek izin vermezdi. Sonuçta onlarında hiç bilmediği bir şehirde bir basimaydim. Ama bir hafta sonu arkadaşlarımın ısrarı üzerine zar zor izin alıp çarşıya çıktık. Niyetimiz sakin bir yerde bir ekmek arası yemek ve biraz dolaşıp yurda dönmek ki zaten çarşı izni 4 saat. Arkadaşlarımın da önerisiyle orada çok bilinmeyen ama gerçekten iyi olan bir yere yemeğe gittik. Hem biz gariban lise öğrencisini halinden anliyorlardi hemde sakindi. Neyse yemeği aldik guluserek yedik arkadaşlarla. Sonra ödeyip çıktık ve akşam yemek için markete ugradik. Bilen bilir lise de ara öğünler pek doyurucu olmaz. Benimde canım bahadır mor erik çekiyordu. Diğer arkadaşlarım hep ilerledi ama ben ve bir arkadaşım bana mor erik almak için çıkıp küçük bir manava geldik. Ben dışardaki tezgahtan eriklere baktım epey, sonra kenardaki poşet yığınından bir tane alıp beş on tane erik attım içine. Ödemeyi yapmak için kafamı eğip çantamdan paramı cikatirken içeri giriyorduk bir yandan. Elime az miktar para alıp kafamı kaldırdığımda o tanıdık gözleri gördüm yine. Öyle bir irkildim ki elimdeki poşet yere düşti. Arkadaşım bu haftaki sakarliklarima dalga geçip almaya eğildiğinde yine ona döndüm. Şaşkın ama sakin sakin gülümsüyordu yine. "Hoşgeldin." Dedi birden, yemin ederim o an ki korkuyla öyle titriyordum ki gören hastalığım var sanırdi. Korkumj da mazur görün çünkü küçüktüm ve hep kötü olayları örnek vererek gonderiyorlardi beni okula. O böyle sen böyle olma diye. Neyse sonra arkadasim poşeti ona uzattı. "Bugün bizden." Dedi birden yüzüme bakarak. Arkadaşım bana döndüğünde nasıl bir hal içerisindeysem artık erikleri de bırakıp çıkarttı beni ordan. Şu an düşünüyorum da o zaman ki o dehset korkum aslında gelecekte olacaklar icinmis. 

"birinin senden hoşlandığınin 8 belirtisi" videosunu izlerken belirtilerin ayt mat ile uyusutugunu fark edince

Zaten o iki kelimemden sonra hocam geldi, doktordan sonuçlarımı aldık ve tekrar okula döndük. Her şey normaldi aslında. Yani okulum ilerliyor, sınav temposuyla tüm gün çalışıp derslere girip çıkıyoruz. Bir sabah yine erkenden uyanıp kahvaltıya indim, sonrasından hemen okula gidip okul kütüphanesinde çalışmaya başlayacaktım. Tatsız tuzsuz bir kahvaltı sonrasında dışarıya çıktığım da yanımızdaki okulun öğrencilerinin de okullarına geldiklerini gördüm. Başımı eğdim önüme yavaş yavaş yürüyordum ki önümde bir çift siyah spor ayakkabı gördüm. Başımı kaldırdığımda  iki hafta önceki o yabancıyı gördüm, sakin bir gülümsemeyle bana baktı. "Günaydın." Dedi. Evimde ailemden de uzak olmamın verdiği korkuyla cevap veremedim. "İyileşmişsindir umarım." Tedirgindim. Etrafıma bakındım. Benim tedirginliğim karşısında güldüğünü işittim. Hemen sonra da"peki, görüşürüz o zaman." Deyip önümden çekildi ve yürümeye devam etti. Bense içimdeki korkuyla orada bir süre daha kaldım ama hemen sonrasında hızla okuluma ilerledim. Korkum derslerde bile beni terk etmedi.

Lisedeyken hastaneye gitmiştim bir defa, ama tabi o zaman pansiyon da kalıyordum. Hastaneye gittim kan verdim, hocamla oturmuş sonuçları bekliyoruz. Sonra hocam kalktı dışarıya sigara içmeye, bende gariban gariban içerde oturuyorum. Biri geldi oturdu yanıma. Çok da dikkat etmedim hastane sonuçta. Hafif yandan baktım, esmer benden epeyce uzun bir genç. Ben daha 16 yaşındayım tabii. "Bu aralar salgın var." Diye başladı söze. Önce bana dediğini anlamadım, biraz sonra hafif yanıma eğilip " iyi misiniz?" Diye sordu. Ona döndüm ama çok da tedirgindim, gözüm sürekli ana kapıya kayıyor hocam gelse de gitsek diye. Kafamı salladım sadece, cevap veremedim. Sonra tekrar eğildi, "sizi tanıyorum galiba " diye kısık sesle konuştu. Bir anlık gaflete düşüp, "buralı değilim " demekle hayatımın en büyük hatasına giriş kapısı açtım.

Gençler kınalı'nın hatrına saçıma kına yaktım hayırlı uğurlu olsunn.

Aklıma fena bir kurgu geldi ama üşeniyorum ya yazmaya

KIZ SENİ  DOĞUM GÜNÜN MÜ YOKSA

Rica ederim hep mutlu ol kardeşim yazarın diğer kitaplarida var bende istediğin olursa yaz canim

Şu yazarı merak ettim bulabildinmi acaba?