İçimde onlarca dünya var. Ama hiçbirine sığamıyorum. Bir şeyler eksik. Eksikler bulunmaz, imkansız. Umutsuzum. Aslında iyiyim, yaş en güzelinden 27 o dünyalardan birinde. Birinde yıllardır yaşıyorum, yaşımdan haberim yok. Yaşadığımdan da. Birinde ufacık bir kız çocuğuyum sevilmeyi bekleyen. Birinde kocaman bir yüreğe sahip kocaman bir kadınım ve diğer tüm dünyaları yüreğime sığdırmışım. Bir diğer dünyada yüreğim bile kırışmış, o kadar yaşlıyım. Yaşamaktan yorulmuşum, dinleniyorum öylece. Dünyalardan birinde baş roldeyim, bakışlarıyla diğer tüm nüfusu ezmeye cüret edebilecek kadar havalıyım. Birinde o dünyayı yöneten benim, diğerinde zincirlenmiş bir köleyim. Birinde top koşturuyorum küçük bir oğlan çocuğu gibi, ağzımdan küfür eksik olmuyor. Biraz ilerideki dünyada büyümüşüm ama yeteri kadar değil, hala kapıları çarpıyorum öfkemden. Bir diğerinde fantastik bir masalın kahramanıyım, ben olmasam o dünya yok olacak, o derece önemliyim. Hemen yanındakine bakınca kimseyim; o kadar kimseyim ki sorsan hiç olmamışım, tanımazlar beni. Birinde attığım neşeli kahkahalar depremler yaratırken diğerinde gözyaşlarımdan sel oluyor, her iki durumda da herkes mağdur. Yine memnun edememişim kimseyi. Bir tanesinde cenneti yeryüzüne indirmiş bir meleğim, hem de kanatlı falan! Ama diğerinde cehennemin en dibiyim. Bütün bunlar tek bir dünya etmiyor, hiçbiri bir arada olmaz. Birini seçsen asla yetmez.  Hepsinden birazım, toplamında hiçbir şeyim. Ne bileyim...Yine ağzım açık yıldızları izlerken galaksiyi yuttum bu kez herhalde!