sana anlayışla yaklaşmak yazdıklarına empati kurmak değil beni kendinden uzaklaştırıp bu kadar itmenin hesabını sormak istiyorum sana. yapamıyorum. başkasına bu kadar özenli olmanı, sorunlarını başkasına karşı kabullenip aktarmanı kendime yediremiyorum anlasana. ağzıma gelen küfrü sayıp yakıp yıkmak istiyorum üzerine. senden nefret etmeye çalışıyorum her zihnimde canlandığında. üçüncü bir kişi için olan saygını, sevgini veya gösterdiğin anlayışın zerresini bana yaşatmadığın için nefret kusmak istiyorum. her cümleni yaşamış olmak değil o cümleleri yok sayıp sana kızmak istiyorum. bunları yaşarken yanında olanlar kadar yabancı olup hesap sormak istiyorum. çok yoruldum ve bıktım senin karşıma çıkmandan. bir şekilde karşılaşmayı istiyorum ama karşılaşınca seni anlamak değil sana daha çok kızmak istiyorum. geçmiyor sinirim boşlukta yapabildiğim tek şey sana kızmaya çalışmak. ben seni anlamak istemediğim halde anlarken sen neden beni anlayamadın ki hiç? her seferinde daha ayrılık başında bile bana kendimi acınası hissettirdin. belki istemeyerek ama yaptığın tam anlamıyla buydu. umursamazdın bana karşı hep ve söylediğin her bir söz beni geçiştirmek adına veya yok saymanın yollarını arar gibiydi. bana kendimi daha değersiz hissettiremezdin herhalde. sana belki de bu yüzden çok kızıyorum. beni keşke istemediğini direkt söyleyip siktir olup gitseydin. başkasını sevmen bile bana batıyor hala bu yüzden.
