(pt1)
yaziyi suan goz yaslarim ve hayal kirikliklarim ile baslayip kimsenin sikine bile takmayacagini bilerek+tesekkur ederek sonlandirmak durumunda kalacagim.
oncelikle bu yil sinav senem ve uzerimde oldukca stres var. saclarim durduraksiz dokuluyor, tirnaklarim kiriliyor, ayagim burkulup durdugu icin catlaklarimin uzerlerinw yeni catlaklar olusuyor, dikkatim dagiliyor, aglayip duruyorum, uzuluyorum, hayal kirikligi ile doluyorum ve ben hayal kirikligindan nefret ederim.
acikcasi asiri stresliyim, "ya basaramazsam" dusuncesi ile bogusuyorum ve goz yaslarima dur diyemiyorum. son zamanlarda olusan stres, uzuntu, korku, panik ataklar, fazlasiyla dusunme, dikkat eksikligi, aile ici problemler, catlaklarim, kardesim, okul, sinav falan derken asiri yoruldum.
watty ve instaya ara vermek zorunda kaliyorum.
babam zaten telefonu aldigi zaman instayi siliyor her zaman, watty zaten kisitlandi yapacak bir seyim yok sinav senesi ne bok yiyecegim bilemiyorum.
sizi yari yolda biraktim, cokca ozur dilerim hic istemezdim. yoona ve joona dogru duzgun bile veda edemeden gitmek durumunda kaliyorum. telefonu bile alamiyorum bazen yani, ne bileyim. alamiyorum iste aldigim zaman agizima siciliyor.
cidden ne yapicaksiniz bilmiyorum ama fazla dusunmek ve hayal kirikligim beni en cok yoran sey. heyecan ile acilan her mesaj, mektup, gonderi vs hayal kiriklagina donusebilir mi?
donusebiliyormus.
ozur dilerim.
istedigibiz kadar kizin, agizina sicin ama cidden bunu yapmak zorundayim. dayanamiyorum, yapamiyorum.
problemlerimi en yakin arkadaslarima bile anlatamiyorum korkum yuzunden, kaybetme korkusu.
icim doluo tasiyor, ne yapim bilemiyorum, ne dusunmeliyim, neler yapmaliyim, bugun ders calisayim mi, instayi yukleyeyim mi vs diye dusunmek istemiyorum artik.