vitae

herkes gitti ben burada yalnız başıma kaldım

anlat yeniden. 

mrb fic okumaya geldim. 

insanı en çok yaralayan şey unutmak isteyip hatırladıkları değil, hatırlamak isteyip unuttuklarıydı belki de. 

pişmanlık demode artık

ve belki ilerleyememezin sebebi, bir şeylere takılı kalmaktır. anılara, kişilere, en çokta geçmişe. bu yüzdendir belki başkaları ilerlerken bizim onları seyretmemiz, hala "bu böyle olsaydı ne olurdu?" diye düşünmemiz. 

please, i've been on my knees
          change the prophecy

sadece neden. neden ya gerçekten, ne amaçla yapıldı bunlar. daha neyin ne olduğunu bilmezken ben buna neden sayısızca mağdur kaldım. daha küçücükken amacınız neydi bunları yaparken, aklınızdan ne geçiyordu. şu an hatırlıyor musunuz mesela benim aklımdan çıkmamaya başladı çünkü son günlerde iyice bu durumla boğuşmaya başladım sanki. ne olduğunu kendime bile anlatamıyorum. hafife alınacak bir şey değil ama ben hiçbir şey yokmuş gibi davranıyorum, susuyorum. belki de o zaman bu yapılanların ne demek olduğunu bilmediğim için şu an bu şekilde davranıyorumdur. ama sadece çocuktum, neyin ne olduğunu bilmeyen küçücük bir kız çocuğuydum. kendime yaşanmamış gibi inandırsamda yüzüme tokat gibi çarpıyor gerçekler. asla unutamayacağım belli. sanırım ölene kadar benle kalan yük bu anlar olacak. 

sadece unutmak istiyorum

ölürsem yalnızlıktan