Muhtemelen kimsenin umrunda değildir buraya yazdığım, ama yinede yazacağım.
Gün geçtikçe bir şeyler kaybediyorum kalbimin içindeki sevgiden, bazen nefretle büyümüş olmayı diliyorum, bu sayede sol tarafımdaki tüm sancılardan kurtulabilirim sanıyorum. Ancak bu kendini kandırmaktan öteye gitmiyor, yalnızca kendimi kandırıyorum. Belki içinizde en dibi boylamış olanlar anlayacağını düşünebilir beni, aksine en çok siz anlamayacaksınız siz beni. En çok sizin gibiler mahvedecek beni, sizden birini bulunca kollarımı sarmak isteyeceğim çünkü, bu da benim lanetim olacak.
Herkes sevilmeyi hak ediyor dostlarım, kalbi kararan insanların bile eski hallerinde bir güzellik bulabilirsiniz. Yinede bu sevgiyi kendinize kendiniz verin, bunu kimse yapmayacak çünkü siz sevseniz bile onlar sevilmeyi bilmeyecek ve kendi nefretiniz oklarını kendi kalbinize saplayacak. Kendinizden nefret etmeyin dostlarım, kendi ruhlarınızı sevin başkalarınınkini değil.
