mahperi

Hayatında yer edinmeye çalıştığım her bir an için kendimden özür diliyorum.

"Yasemin.
          Ben hayatımın bir yerinde takıldım kaldım. Oradan bir santim ileriye gidemiyorum. Sanki o noktada hayatım durdu, bir kapana kısıldım. Çabaladıkça daha çok batıyorum. Kendi kendime çözmeye çok çalıştım ama olmadı. Hatta daha da kötü oldu. Senin yardımın olmadan bununla baş edemem. Mümkün değil, bunu artık anladım. 
          Bize ne oldu Yasemin? 
          O zamanlar birlikte olamayacağımızı çok iyi anlıyorum. Son konuşmamızda bana bunu çok iyi izah etmiştin. Ama bekleyebilirdik. Yıllarca bekleyebilirdik. Kim bilir, belki günün birinde birlikte olabileceğimiz bir imkan bulabilirdik. Buna değmez miydi? O son konuşmamızda "ne olursa olsun ne yaşarsak yaşayalım, benim tek aşkım olacaksın" demiştin. Böyle dememiş miydin Yasemin? Seni unutmaya çalıştım Yasemin. Yıllarca o küçük kasabada, seni bir an olsun düşünmemek için nasıl uğraştım bilemezsin. Ama olmadı. 
          Bana ne yaptın farkında değil misin? Sen, sen beni öldürdün Yasemin.
          Ben artık yaşamıyorum."

eskiden su panodaki her sey beni yansitirdi simdi misafir gibiyim

biz kazandık

beni gör, beni sev, beni duy. yalnızca beni.

bir kere daha göğsünde uyuyabilmek adına ömrümü feda edebileceğimi bilmesen de olur.

üzerinizde yirmi kat kıyafet varken o kişiyle göz göze geldiğinizde çırılçıplakmış gibi utandığınız oldu mu hiç? 

her geçen vakitle devleşen bi' hasretten öte ne düştü payımıza sevgili? 

sevdamızı yıllar boyu anadolu türküleri gibi taşıdım göğsümde,

Prensesimmm bak yine çok özlem doldum sana gel kollarıma da öpimmmm bal suratını