vousth
bırakın dinleneyim, ruhum doymuş gecelere, günlere.
vousth
vousth
huzursuzluk sık sık bizim eve gelirdi, bazen soframıza misafir olurdu. bazen yatıya da kalırdı, uyutmazdı anlattıklarıyla. konuşup dururdu, susmazdı bazen gece boyu. bazen kahve içip, oyunlar oynardık. kahve isterdi, sussun diye koşa koşa gidip kahve yapardım. susmazdı ama hep anlatırdı. bazen onu oyunlarda yenerdim, kahvemi ondan önce bitirirsem önüne geçerim diye düşünürdüm. durup durup bir şey söyler, yine o kazanırdı.
vousth
eskiden kendimden geçerdim. kendimi çiğneyip geçerdim. ama şimdi, bedenim çelikten bir duvar gibi. kırıp geçmenin imkânı yok. demek ki yükselişimmiş benim görünmezliğime neden. demek, zihnimden bir dev yaratmammış beni şeffaf yapan.
vousth
kayra haklıymış. gerçekten de hikâyenin sonuna geliyoruz. ve çok yükseklerden düşeceğiz. unutuyoruz. hissetmiyoruz. istemiyoruz. yaptıklarımız, daha çok eski alışkanlıklar. konuşmalarımız, elli kelimelik bir bulmaca. çok fazla tanıdık hayatı. şimdi kusma zamanı. ama her tükürdüğümüz pislik, yanında bizden bir parça da götürüyor.
vousth
seni ilk tanıdığımda 6 yaşındaydım, gerçekten tanıdığımda 15, bir gecede 60 yıl yaşlandırdığında 16 ve tamamen bittiğini, elimden kayıp gittiğini anladığım zaman 17. yaşımı bitirmiş olacağım
vousth
"yorgun musun?"
vousth
bana sorulacak en yerinde soruydu. evet, diye bağıran bir stadyum dolusu ses duydum içimde. çok yorgundum. herkesten çok, yorgunluğum tanrı kadardı.
vousth
"Ruhumdaki düğümler fazlasıyla sıkı. Kimsenin onları çözecek kadar ince tırnakları yok. Bense çoktan vazgeçtim tırnaklarımı uzatmaktan."
vousth
"Yanıtı olmayan bir soru olarak geldim dünyaya. Ve sorusu olmayan bir yanıt gibi de gidiyorum."
vousth
kırıldığını hissettirememiş olmanın verdiği yorgunlukla çevriliyim.
vousth
ruhumun dibinde karanlık evren.
vousth
"Ama inan, senin kafandaki mahkemede bana biçtiğin hüküm fazla haksız... Anlıyorsun, değil mi?"
vousth
Size kafamda bir hüküm giydirmedim bayım. Çünkü, benim kafamda cezanız idamdı. Ama sizden kafamda dahi öldüremeyecek kadar nefret ediyordum. Çünkü ölüler kokardı, zihnimde ölünüzün kokusunu bile istemedim. Asıl siz içimdekileri görüyorsunuz değil mi? Bu, kinden, nefretten, kızgınlıktan öte. Bu apayrı.
vousth
Anlayabilir misin hissettiklerimi?
Bakabilir misin hayata benim gözlerimden?