V†_Insomnia Beast

LA VIE COMME... CABARET!
          
          Τα τέσσερα πιλοτικά κεφάλαια του έκτου δημοσιευμένου μου "μεγάλου", το οποίο ευελπιστώ να έχω τελειώσει μέσα στα επόμενα δύο χρόνια

ΣΥΝΕΙΡΜΟΙ (INKTOBER 2024)
          
          Μία ιστορία σε τόσες ζωγραφιές όσες και οι μέρες του Οκτώβρη για μαύρους ήλιους, χώματα που στάζουν μαύρα δάκρυα και έναν μυστηριώδη, μαυροντυμένο κουκουλοφόρο

ΟΤΑΝ Η ΑΝΟΙΞΗ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΕ
          
          Σαν έργο, το "Όταν η άνοιξη μας άγγιξε..." αρχικά προοριζόταν για μία νουβέλα μέγιστο είκοσι κεφαλαίων
          
          Κατέληξε, ωστόσο, να αποτελεί το μέχρι τώρα μεγαλύτερο σε έκταση λογοτεχνικό έργο που έχω γράψει
          
          Καλοκαίρι 2020: 
          Με θυμάμαι να λέω πως σε αυτό το βιβλίο σκόπευα να μιλήσω για τον θεσμό του γάμου, συγκεκριμένα για τα έθιμα γύρω από τον θρησκευτικό, παραδοσιακό ελληνικό γάμο, καθώς και για την υποκρισία που διόλου σπάνια τα/τον χαρακτηρίζει
          
          Καλοκαίρι 2023:
          Τρία χρόνια μετά, το βιβλίο έχει πια τελειώσει και γράφοντας την κατακλείδα του, διαπιστώνω πως, ενώ ο βασικός του πυρήνας μπορεί να μην άλλαξε, η πλοκή του δεν παρέμεινε αυστηρά οριοθετημένη στα πλαίσια της εν λόγω θεματολογίας
          
          Μέσα σε αυτήν την τριετία, από τη στιγμή που δειλά δειλά ξεκίνησα να κρατάω σημειώσεις για την ιστορία έως το σήμερα που με περισσό καμάρι ξεφυλλίζοντας την αναρωτιέμαι "Μα καλά, εγώ τα έγραψα όλα αυτά;!", συνειδητοποιώ πως το "Όταν η άνοιξη μας άγγιξε..." δεν είναι απλά ένα μυθιστόρημα καθαρά στηριγμένο σε αποκυήματα της φαντασίας μου
          
          Αντιθέτως, αποτελεί ένα είδος λογοτεχνικής μετουσίωσης σκέψεων, συμβάντων, εμπειριών και βιωμάτων που καθόρισαν τη φοιτητική μου ζωή και τη σμίλεψαν με τέτοιον τρόπο, ώστε να δημιουργηθεί στην ψυχή μου η ανάγκη να γράψω κάτι που θα ακροβατεί ανάμεσα στα λεπτά όρια του "βασισμένου εν μέρει" και "βασισμένου εξ ολοκλήρου" σε πραγματικά γεγονότα
          
          Τα πάντα που θα συναντήσει κανείς διαβάζοντας αυτές τις σελίδες σε καμία περίπτωση δεν συνιστούν απόλυτης πιστότητας βιογραφία, όμως δεν παύει να τα γέννησε μία πηγή άκρως υπαρκτή και αληθινή: τα φοιτητικά μου χρόνια
          
          Όσα είδα, άγγιξα, μύρισα, άκουσα, όλες οι καταστάσεις που όντας φοιτήτρια κλήθηκα να επεξεργαστώ, να διαχειριστώ και να αντιμετωπίσω
          
          Αφιερωμένο στην άνοιξη του 2018 και σε εκείνη τη βόλτα στο δασένιο μονοπάτι

Απόψε, 24 Φεβρουαρίου 2024,
          Pan Pan x Years Of Youth LIVE στο FLOYD,
          για την παρουσίαση του νέου δίσκου "Λύκοι στον Άρη" 
          
          Η κατάλληλη μέρα για να ανεβάσω την "Ανισόπεδη Ντίσκο", ένα κείμενο μου βασισμένο στο ομώνυμο τραγούδι του Pan Pan, και τα "Φαντασμαγορικά ταξίδια", ένα κείμενο - πάλι - μου εμπνευσμένο από τα ακόλουθα τραγούδια - πάλι - του Pan Pan: 
          
          1) Ανισόπεδη Ντίσκο
          2) Μείνε σε θέλω/Μήνες σε θέλω
          3) Μια Θάλασσα Τον Ιανουάριο
          4) Ντέζα Βου
          5) Concrete Pillow
          6) Ροζ φώτα
          7) Κάτι να σε ζεσταίνει
          8) Ακουστικά στο τραίνο
          9) Χτύπα Με Σαν Ρεύμα Στην Πίστα
          10) Πλαστελίνη
          11) Μέσα Στα Κύματα

Ο ΗΧΟΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ
          
          Τον Γενάρη του 2017, ο Θεός με έβαλε να ακούσω τον ήχο της σιωπής
          
          Εγώ τον άκουσα και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να τον διαταράξω
          
          Βασισμένο σε αληθινή ιστορία,
          αφιερωμένο στη δικαιοσύνη

IRENE ROSƎ
          
          Βρισκόμαστε στο μακρινό 2017
          
          Μία μαθήτρια της τρίτης λυκείου που πριν λίγες μέρες έχει διαβάσει το Κοράκι του Πόε, κατά τη διάρκεια ενός διαλείμματος, βάζει πάνω στο μπούτι της μία κακοσκισμένη, τσαλακωμένη σελίδα σπιράλ τετραδίου, σκέφτεται "ας δοκιμάσω, ίσως μπορώ να το κάνω κι εγώ αυτό" και ξεκινάει να γράφει την πρώτη παράγραφο αυτής της ιστορίας
          
          Υπάρχουν κάποιες ιστορίες που θέλεις να τις καταστρέψεις μόλις τις ολοκληρώνεις
          
          Η ιστορία της Αϊρίν Ρόουζ και του ξεχασμένου της ημερολόγιου είναι μία απ' αυτές
          
          Προβληματική, ελαττωματική, άγουρη, whatever you may call it, δεν είναι αυτός όμως ο λόγος που θα ήθελα να την καταστρέψω
          
          Άλλωστε, είναι η πρώτη ιστορία που έγραψα συνειδητά σκεφτόμενη πως θέλω να γίνω συγγραφέας, η επίσημη αρχή
          
          Γι' αυτό λοιπόν αντί να την καταστρέψω, προτίμησα να την ανεβάσω ώστε να τιμήσω αυτήν την αρχή
          
          ▪︎
          
          The Forgotten Diary Of IRENE ROSƎ
          
          Και από το 2017, περνάμε στο 2018
          
          Αρκετό καιρό αφού είχα ολοκληρώσει την ιστορία της Αϊρίν Ρόουζ, ένας άνθρωπος που αγαπώ, εκτιμώ και σέβομαι βαθύτατα μου πρότεινε να διαβάσω το "Μαύρο Κουτί" του Άμος Οζ προκειμένου να με βοηθήσει να πάρω ιδέες σε περίπτωση που ήθελα να τη βελτιώσω
          
          Ήσουν από τους πρώτους που τη διάβασαν και σε 'σένα οφείλω το γεγονός ότι πέραν του main story, απέκτησε κι ένα prequel
          
          Σ' ευχαριστώ για όλα, Ζ. !!!
          
          This one marks the final way of the rosebuds

Πέρα από τους υπερήρωες, μικρή είχα ακόμη μία μεγάλη αγάπη: λατρεύω (και εξακολουθώ να λατρεύω) τα σπαθιά και τους ιππότες
          
          Ως παιδί, είχα μία τεράστια συλλογή από φιγούρες ιπποτών, καθώς και από πλαστικά σπαθιά, τα οποία συγκεντρωμένα άνετα γέμιζαν μία ολόκληρη ντουλάπα
          
          Σκαρφίστηκα τη Ρεγγίνα (το όνομα της σημαίνει "Βασίλισσα" στα λατινικά) όταν πήγαινα δευτέρα γυμνασίου, αρχικά έχοντας στο μυαλό μου να φτιάξω μία γυναίκα ιππότη/ξιφομάχο, η οποία θα αποτελούσε το μεσαιωνικό μου alter ego
          
          Εκείνη την περίοδο, αφιέρωνα μεγάλο μέρος του ελεύθερου χρόνου μου στο να μελετάω μεσαιωνική ιστορία και να ακούω κελτική μουσική, στης οποίας το ηχόχρωμα μυήθηκα
          • από τους γονείς μου που μου έβαζαν συχνά να ακούω τραγούδια της Loreena McKennitt, κυρίως το "Tango to Evora"
          • από τον φιλόλογο μου στην πρώτη γυμνασίου που στα πλαίσια του μαθήματος της Οδύσσειας μας έβαλε να ακούσουμε το "Penelope's Song", πάλι της Loreena McKennit
          
          Διαθέτοντας ήδη το ακουστικό υπόβαθρο λοιπόν, ανακάλυψα δύο σύγχρονους συνθέτες κελτικής μουσικής, τον BrunuhVille και τον Adrian von Ziegler, τα κομμάτια των οποίων - ειδικά το "Hero's Journey" του BrunuhVille - ενέπνευσαν τη δημιουργία της Ρεγγίνας και της ιστορίας της
          
          "Ρεγγίνα, η ιππότης" ήταν ο πρώτος τίτλος για μία ιστορία που θυμίζει παραμύθι, όμως όχι τόσο για παιδιά ομολογουμένως
          
          Στην πορεία τον άλλαξα και, εστιάζοντας περισσότερο στο "γυναίκα ξιφομάχος" παρά στο "γυναίκα ιππότης", τον έκανα "Ρεγγίνα, το γρήγορο σπαθί" γιατί το αξίωμα του ιππότη δεν ταιριάζει καθόλου με τον ρόλο της Ρεγγίνας στην πλοκή
          
          Χαίρομαι ιδιαίτερα που η ιστορία της Ρεγγίνας βρίσκεται πλέον ανεβασμένη εδώ
          
          Μπορεί να μην είναι ό,τι καλύτερο έχω γράψει ή κάποιο λογοτεχνικό έργο απ' αυτά τα οποία αναδεικνύουν τις οποιεσδήποτε συγγραφικές ικανότητες/δεξιότητες κατακτάω μέσα από ώρες συστηματικής εξάσκησης αλλά, λόγω όσων ανέφερα παραπάνω, σημαίνει πολλά για 'μένα

Το Κορίτσι Του Πάγου γεννήθηκε μία δεκαετία πριν και βάλε, συγκεκριμένα όταν πήγαινα έκτη δημοτικού
          
          Εκείνη την εποχή, παιζόταν τα μεσημέρια σε καθημερινή βάση στο Nickelodeon η σειρά "Avatar: The Last Airbender"
          
          Δεν θέλαμε πολύ λοιπόν εγώ και η ξαδέλφη μου για να επηρεαστούμε και να ξεκινήσουμε να παίζουμε μεταξύ μας ένα παιχνίδι, στα πλαίσια του οποίου εκείνη ήταν το "Earth Girl" κι εγώ... το "Ice Girl"
          
          Ξέρω, το λογικά σωστό θα ήταν να διαλέξω ένα από τα τέσσερα στοιχεία της φύσης, αλλά έπρεπε κάπως να ενσωματώσω στην όλη φάση και το τότε κόλλημα μου με τη Shirayuki Mizore από το anime "Rosario + Vampire"
          
          Το παιχνίδι μας με την ξαδέλφη μου συνεχίστηκε για αρκετό καιρό, κράτησε περίπου όλον τον χειμώνα
          
          Μάλιστα το ζωγράφιζα και σε κόμικ (ο Θεός να το κάνει, αλλά τέλος πάντων) επηρεασμένο αισθητικά από τη σειρά "Danny Phantom", διαδικασία που μου αναζωπύρωσε ξανά το - καθόλου κλισέ - παιδικό μου όνειρο να γίνω υπερήρωας σαν τα μέλη της Λεγεώνας των Υπερηρώων, ευρέως γνωστή ως "Justice League"
          
          Οπότε σκέφτηκα το εξής: εφόσον είχα ξεπεράσει πια την ηλικία που ήταν οκ να πιστεύω ότι θα μπορούσα όντως να γίνω υπερήρωας, να δημιουργήσω τη δική μου υπερήρωα, μία ιστορία αφιερωμένη στο παιδικό μου όνειρο
          
          Έτσι προέκυψε η Έιμι Γουέι, το Κορίτσι Του Πάγου, μία ιστορία που πέρασε από πολλά στάδια και αλλαγές
          
          Χοντρικά δέκα χρόνια μου πήρε ώστε να λάβει την τελική της μορφή και αποτελεί ένα λογοτεχνικό παράγωγο της προεφηβείας, της εφηβείας και της μετεφηβείας μου συνδυασμένων

ΑΡΧΕΣ 2020, ΠΑΝΔΗΜΙΑ
          ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΠΡΩΤΟΥ ΚΑΘΟΛΙΚΟΥ LOCKDOWN
          
          Στα πλαίσια μίας διαρκούς αναζήτησης και "κατανάλωσης" yuri/shōjo ai τίτλων έπεσε στα χέρια μου ένα webcomic το οποίο κυρίως λόγω της πρωταγωνίστριας του έγινε αμέσως το αγαπημένο μου του είδους
          
          Μιλάω φυσικά για το "Pulse" της Ταϊλανδής mangaka Ratana Satis 
          
          Η πρωταγωνίστρια αυτού του έργου
          η δυναμική Dr. Mel Sievers πέρα από μία καταξιωμένη καρδιοχειρουργός είναι μία γυναίκα που ακόμα κι αν στην αρχή της ιστορίας φαίνεται να απαρνείται τελείως τον έρωτα υποστηρίζοντας πως αποτελεί την "απόλυτη μορφή συναισθηματικής αδυναμίας" στην πορεία της πλοκής καλείται να συνειδητοποιήσει την εσωτερική της ευθραυστότητα
          να συγκρουστεί μετωπικά με το πονεμένο της παρελθόν αλλά και να αντιμετωπίσει τους μεγαλύτερους της φόβους σε σχέση με το συναίσθημα που τόσο σθεναρά απορρίπτει
          
          Την ιστορία της τη διάβασα αμέτρητες φορές
          
          Μάλιστα με ενέπνευσε κιόλας σε τέτοιο βαθμό που η άνοιξη του 2020 με βρήκε να αφιερώνω ώρες στο γράψιμο μίας ελληνικής βιβλιο-εκδοχής της
          
          Ελπίζω η Ratana Satis αν μάθαινε για το εγχείρημα μου και την πρωτοβουλία μου να το ανεβάσω στο wattpad μου να μην είχε πρόβλημα
          
          Και πιστεύω δεν θα είχε εφόσον της δίνω credit...;
          
          Ή εφόσον εντάσσεται στην κατηγορία του fanfiction και δεν σκοπεύω να βγάλω χρήματα από αυτό...;

Φανή Γρύλλη - Fâné, "Ό,τι μένει στο τέλος"
          
          Σε ένα παρκαρισμένο Hyundai Getz φορώντας αλάτι, μαγιό, γυαλιά και ντεκαπάζ στο κεφάλι, αξύριστα πόδια και κοκτέιλ Καρέλια, γρανίτα φράουλα και βότκα
          Εκεί έχει σταματήσει ο χρόνος ανάμεσα σε εμένα και σε εκείνη
          Με πλησιάζει, ανοίγει την πόρτα, χαιρετιόμαστε σαν παλιοί φίλοι, παίρνει τη θέση μου στο κάθισμα φορώντας καθαρά ρούχα, καθαρό δέρμα και πάνω απ' όλα καθαρό μυαλό,
          τη φιλάω με γλώσσα,
          ανοίγω την πόρτα,
          και ένα αγνώστου ταυτότητας λευκό Ι.Χ. με πετάει στον αέρα σπάζοντας μου κρανίο και λίγα κόκκαλα στην πτώση
          Εκείνη μένει να με κοιτά
          και περιμένει κάποιον να έρθει να βάλει μπρος
          με λίγη γεύση από Καρέλια, γρανίτα φράουλα και βότκα στο στόμα της