Ghosting diye bir sarki var. Ben bu sarki icin oluyormusum, bitiyormusum. Bu sarki o kadar harikaymis ki ruhumu bile verirmisim. Kendimden oyle duydum ama burada bitmez tabii ki. Kendimi bile yakarim oylesine guzel bir sarki. Sarkinin sozlerine donusesim geliyor arada. Oluyorum. Yani kelimelere sigmaz bu sarkiya karsi olan sevgim. O kadar harikulede bir sey ki mozartin senfonileriyle yarissa tekler. Dinlemeye basladigim tek nutkum tutuluyor, bir beynimin durdugunu hissediyorum. Oylesine mukkemmel bir eser. Dinlerken kendimi sarkidaki duzgun katlanip birakilan beyaz carsaflar gibi hissediyorum. Bu sayede o saklanmadigimi anlayabilir. Hicbir sarkida boylesine safe hissedemiyorum. Sahane, mukemmel, bebek bir sarki. Arkada calan akustik gitarin tellerine kurban olurum. Arada girip sarkinin havasini degistiren ayrica duygulari yogunlastiran o tellerinin titresiminden dunyaya geldigim kemanin calisinin devami icin doganin dengesini bozarim. Anlayabileceginiz uzere birazcik () Ghosting'i sevmekte bulunmaktayimdir. Umarim sen de dinler ve seversin
