beynimde ve kalbimde aynı anda dönen şeylerin haddi hesabı yok. kimim bilmiyorum, kaybolmuş hissediyorum. kendimi bulabileceğimi zannediyorum her seferinde ama gittikçe dibe çöküyor, bedenimden yavaş yavaş çekiliyor ruhum. sanki bedenim de hissediyor ruhumun acısını. onu bırakmak, kurtulmak istiyor. huzurlu olmak istiyor ve belki de ruhum ondan tüm huzurunu çalıyor.
ben, kimim, bilmiyorum
adım var, ailem var, arkadaşlarım var
ama ben kimim bilmiyorum.
bunlar hiçbir şey ifade etmiyor bazen.
bir kurgudan ibaret gibi her şey.
keşke öyle olsaydı.
ruhuma batan iğnelerin olmadığı bir dünya dilerdim.
kendimi bulabilmeyi dilerdim.
gerçek benliğime sarılabilmeyi.
ve bilmiyorum demekten vazgeçmeyi.