deniz.

Ocak.

İlaçlarımı yaklaşık bir aydır almıyorum. Zihnimin nasıl bir durumda olduğunu anlatacak kelimeleri ne yazık ki bilmiyorum. O kadar çaresiz ve kimsesiz hissediyorum ki kendimi. Hiçbir şey yapmak istemiyorum. Yataktan kalkacak gücü kendimde bulamıyorum. Hiçbir şey yapacak gücü kendimde bulamıyorum. Kendimi, kendi içimde kaybetmiş gibiyim. Günleri geçiriyorum ama çok çaresizim. Hiçbir şeye gücüm yetmiyor.

Ben denedim tamam mı? Ben denedim. Elimden geleni yaptım. Elimden gelenin fazlasını yaptım. Ben her şeyimi verdim ya her şeyimi. Bütün benliğimi bütün sahip olduklarımı. Senin için baştan yarattım..ben her şeyi baştan yarattım. Çok canım acıyor görmüyor musun. Anlamıyor musun beni. Ne kadar karışık olduğumu ne kadar acı çektiğimi göremeyecek kadar kör müsün sen. Kabul edemiyorum anlıyor musun? Beni bu şekilde yüzüstü bırakmanı kabullenemiyorum. Kabul edemiyorum. Edemeyeceğim. Yapamıyorum anasını sikeyim yapamıyorum. O kadar öfke doluyum ki sana. Ama sana o kadar kıyamıyorum ki... Lanet olsun. Lanet olsun. 

Çare olmaya çalıştım. Sana bir çare olmaya çalıştım. Sen sessiz kaldın. Sen gittin. Sen uzaklaştın benden. Sonrasında içimi döktüm sana. Anlattım. Sustun. Özür diledin ve konuşmak istemediğini beyân ettin. Bu kadar mıydı dedim içimden. Bu kadar mıydı, benim değerim. 

İçimde çok ağır şeyler var.

Canım yanıyor efendim!
          Canımın canı ölüyor...

Günlerdir adam akıllı tek damla uyku uyumadım. Bedenim değil belki ama ruhum kan revan içinde.

İçimde çok kötü bir his var.

Saatler hızlı ilerliyor. 

Her mayısın bir sonu vardır ben de kalbimi 'onda' bıraktım.